Vreemd dat je het zo moet noemen. Je zegt toch ook niet mannenvoetbal. Blijkbaar is dat is nog steeds de ‘default’ variant. Wat een verademing af en toe vrouwen te zien voetballen, vooral te kijken naar teams als Spanje, Frankrijk. Het voetbal is snel, atletisch, minder vals en opgefokt. Het heeft (nog) niet dat wat het mannenvoetbal zo onverteerbaar maakt. Het gaat niet om het immense geld, het is minder politiek– Saoedië en de Golfstaten. Er zijn zowaar speelsters die er voor uitkomen dat ze lesbisch zijn. Kom daar maar eens om in het mannenvoetbal. Daar bestaan geen homo’s en die er zijn krijgen VI en de echte mannen over zich heen.
Kijken wat de finale morgen brengt.

H3H is een beeldende kunst biënnale in Oosterhout. In een klein gebied liggen drie kloosters – vandaar de heilige driehoek – die kunstenaars inspireerden om beelden te maken, verbonden door een wandelroute. De kloosters van de Norbertinessen, Benedictinessen en Benedictijnen zijn nog actief. Zusters, geen nonnen, dat klinkt zo onvriendelijk. Veel kunstwerken halen hun inspiratie van God en het kloosterleven. Ook de kippen hebben een goddelijk bestaan in het kippenparadijs van Aukje Dekker. Het moet een genot zijn om hier kip te mogen zijn, in hun eigen matriarchaat.
Ook prachtige tuinen, wijngaarden en een ommuurde landschapstuin.
Een bezoek waard. Tot 3 augustus.

De IJssel biënnale is er weer deze zomer. Beelden langs de IJssel en heel veel andere activiteiten. Zo organiseert De IJssel Anders op twee plaatsen langs de rivier telkens een eendaagse workshop Ecotone. Zien en tekenen, verbeelden. Het thema van de biënnale is Grenzen en een ecotone is een grens tussen ecosystemen. Als twee ecosystemen elkaar raken - water en land, open en dicht - komen er nieuwe planten, dieren en ontstaan zelfs nieuwe beschavingen. Denk aan de Eufraat en Tigris, de Nijl. Daar zouden mensen een voorbeeld aan moeten nemen want die keren zich juist van de grens af. “Het land moet op slot, alles wat eroverheen komt brengt alleen maar ellende.”
De workshop Oevertijd is eind augustus. Van harte welkom.

Beeld van Aliki van der Kruijs, gemaakt tijdens de workshop ‘Ecotonaal Tekenen’ van Platform Dis

Veel boerderijen hebben vaak losstaande mestsilo's. Ze zijn een deel in de grond gegraven en een stukje, tot 3 mtr, erboven. Diameter zo’n 15 mtr.
In Brummen is zo’n silo geschikt gemaakt om er optredens in te organiseren. Rondom de opbouw is een platform, een ‘kraag’, gemaakt waar meer dan 100 mensen kunnen staan om in de diepte te kijken. Ik zag vandaag een optreden in zo’n silo. Het bijzondere is natuurlijk de akoestiek, die betonnen constructies zijn echte klankkasten.
Het was een optreden van twee ballet-/mime-/akrobaten, heel fysiek en dat op die betonnen vloer-met-gruis en al. De Ronde / Deroo. Wat een prestatie.
Heb wel eens geacht dat er een organisatie zou kunnen komen hier in de IJsselvallei die concerten en andere optredens verzorgt in silo’s, verspreid over de streek. Ik ken er twee, moeten er nog meer zijn.

Iedere stad heeft recht op een bijzonder gebouw of gebied. Anders zou er ook geen citymarketing zijn of citytrips, de pest voor steden die het allemaal over zich heen krijgen. Soms gaat het om een hele stad waar alles bijzonder lijkt. Amsterdam, Venetië, Barcelona. Soms is het op één plek extra spectaculair. Bijvoorbeeld de cité van de kunst en wetenschap in Valencia, die Calatrava ontwierp en bouwde op de plek waar eens de Turia liep. De architectuur van het grote gebaar. Daar gaat ook wel wat mis, financieel of qua constructie. Rechtszaken te over. Maar wat een verbeelding. De lijnen, de ribben, de beton, de ruimte. Alles wat daarna komt lijkt projectontwikkelaarsarchitectuur.

Als ik had gekund was ik bij de rode manifestatie in Den Haag geweest. Goed dat er zovelen waren. Toch verzette ik me ook een beetje. Een clubje jonge ballen met de vlag en de uitrusting van de PP vroegen of ik een foto van hen wilde maken voor de kathedraal met massagraf, gebouwd door fascist Franco. Ik deed dat niet. We moeten in verzet komen tegen alle facisme, steeds meer en overal. Het hele akelige is dat godsdienst nooit ver weg lijkt.

Wat moet je vieren? Dat je al zolang leeft, dat je voor zover je weet gezond bent en nog actief, dat je lieve mensen om je heen hebt, dat je deze blog al bijna 21 jaar bijhoudt? Of dat je het democratisch bestel serieus neemt. Door lid te zijn van een partij die dat ook vindt en daarvoor meestal goede bestuurders levert, die vinden dat besturen een vak is dat je serieus dient te nemen.
Als je zo denkt en doet dan krijg je op enig moment een speldje. Van een partij die zichzelf ook vaker opnieuw uitvindt. Groenrood, roodgroen. Whatever.

’t Is wat met de democratie.
Stoof en met hem het hele kabinet moet op een bankje gaan zitten wachten tot de fractievoorzitters/partijleiders besluiten wat de regering dient uit te voeren en met welk geld.
Bij Stump is het net andersom. Daar zit het parlement, het Congres op haar handen omdat alleen Stumf per decreet bepaalt wat er moet gebeuren.
En dan vertrekt de denker over onze bestuurscultuur, Omtzigt, op wie het hele volk haar hoop had gevestigd ook nog naar Twente. Daar krijgen ze in ieder geval ook een Nedersachsenlijn en dus nog wat stemmen voor de BBB.
En dat allemaal rond Pasen, het feest van het licht en de hoop.

Gisteren vanuit het project de IJssel Anders gewandeld bij Zalk en ’s-Heerenbroek. In de uiterwaarden ligt het Zalkerbos. Iets heel bijzonders, een harthoutooibos in de uiterwaarden. Waarschijnlijk een pain in the ass voor Rijkswaterstaat want bossen horen daar niet, zeker niet van deze omvang. Hoewel, toen ik het zag was mijn reactie: al die stukjes lager en iets hogere houtopstand, is dat bos? Maar het was net groots onderhouden. Dus veel weggekapt en gladgemaakt om weer te shinen. Ik zag en hoorde over: eeuwenoude essenstoven (afgezette essen stammen), de kronkelwaarden, en planten als schaafstro, bosanemonen, vogelmelk en blauwe druifjes. Echt bijzonder.

Na 20 jaar weer op het NDSM eiland in Amsterdam geweest. Er was veel anders dan toen ik er voor het laatst was. Nog lang niet af maar een wijk in volle ontwikkeling. We bezochten het Straat museum. Goed dat er nu een museum is met streetart. De moeite waard. Ook om te zien wat er zich op dat gebied al aan stromingen heeft ontwikkeld. Een wereld waar ik nauwelijks weet van heb. Ik noemde het allemaal graffiti. Dat zullen de meesten wel doen.

Ik ga weer crowdfunden. Het is al voor de zesde keer. En ik heb waarschijnlijk ook wel eens eerder gezegd dat me dat doet denken aan mijn Heerom - een oom die missionaris was in China, Formosa, Taiwan - die, als hij iedere drie jaar op verlof kwam, veel tijd kwijt was aan bedelen en schooien om zijn nieuwe kerkgebouw, weeshuis of jongerenclub gefinancierd te krijgen. In een katholieke omgeving was dat natuurlijk een eitje. Hij preekte wat, bad veel en alle mede gelovigen offerden hun best. Alle middenstanders en industriëlen gaven gul.
Ik moet het hebben van telkens een anders achterban, een beetje ondefinieerbaar. Maar ben even overtuigd dat het voor een goede zaak is. Nu dus voor de Kas Kraakt, een toneel(zaal)voorstelling komende winter. Via Voordekunst kun je schenken, doneren, offeren. Klik het aan, alleen al de moeite waard voor het filmpje. Dan geef je zeker.

We zagen de tentoonstelling American Photography in het Rijks. Wat ik vorige week al schreef, er is nog wel wat af te dingen op die Amerikaanse grootsheid. Genoeg om je kapot voor te schamen.
In FOAM was ook een Amerikaanse fotograaf, Leitner tentoongesteld. Mooie plaatjes.
Maar de kleine expositie, Yawm Al-Firak met werk van Sakir Khader, de Nederlands-Palestijnse fotograaf maakte meer indruk. Toen ik jong was ging ik vaker naar het Missiemuseum in Steyl. Daar was een beer die gromde als je er geld in stopte. Indrukwekkender was een vitrine met de kleren van missionarissen vermoord bij de Bokseropstand rond 1900 in China. Het gat dat de lans in het tuniek had gemaakt, het bloed zat er nog op. Wat heb ik daar vaak over gedroomd. Nachtmerries. In de tentoonstelling van Khader lag bij de ingang het bebloede shirt van een van de 7 vermoorde Palestijnen (en hun moeders).
Heb er nog niet over gedroomd. Daar is alle reden toe. Ook zonder al dat bloed.

Heerlijk. Ik mag weer knutselen. Voor de crowdfunding voor de nieuwe theatervoorstelling ‘De Kas Kraakt’, - misschien is het wel een toneelvoorstelling; merk het verschil! – moet ik een filmpje hebben, wervend, aansprekend, een clip. Het verhaal van de teloorgang van een tuinderij.
Ik maak een kijkdoos waar op de achtergrond een kiekje van de real live situatie. Dat was in 1955 of daaromtrent. De vierkante, korrelige foto heb ik met AI bewerkt tot een langwerpige die ik in de doos kan plakken. Daarin krijgen straks allemaal groenten een plek.

Helmut Rosa, socioloog, heeft het over resonantie. We gaan als mens steeds meer en alleen maar heersen, in de aanval, op het scherp, productief, effectief en steeds sneller. Er is geen ruimte voor resonantie. Dat is reageren op en omgaan met wat zich aandient. Vertragen.
Lieke Knijnenburg schreef erover, ’Een schitterende leegte’ en haar podcast hoorde ik.
Over de fetisj van de productiviteit. Niet alleen in het bedrijfsleven, want als ondernemer moet je wel, maar altijd en overal: in het persoonlijke leven, bij de overheid - die moet werken als een bedrijf dat het in wezen niet is -, in het onderwijs, zelfs in de cultuur waar het bij uitstek zou moeten gaan over je verbazen en verrast worden.
Ik denk dat mijn generatie nog resoneerde, nog mocht resoneren. Banen waren er nauwelijks toen we begonnen, dus kijk maar wat je kunt doen. Huizen huurde je. Een gat in je cv, niet zo dramatisch.
In plaats van organisatie en hiërarchie denk ik nog steeds termen van netwerken en samenwerking. Als het niet linksom kan dan rechtsom. Onzekerheid in plaats van zekerheid. Een gepast soort luiheid.
Ik gun het iedereen om zo te genieten. Zoals ik eerder schreef: kamperen in een kleine tent in plaats van in het steeds fancy-er kampeermiddel. Rosa dus.

Een huis moet spoken. Geluiden en gevoelens die je eigen worden. De meeste ken je wel. Waar het kraakt, wat er gebeurt als de wind draait. Maar ik bedoel de onverklaarbare zaken. Ik krijg altijd koude, dode vingers bij het aanrecht, ook als het niet koud is, Ik denk altijd aan iets of iemand op een bepaalde plek in huis. Privacy verhindert me om man en paard te noemen. Ooit hadden we een wichelroedeloper hier en die mat inderdaad straling. Zelfs bij mij als betrekkelijk ongelovige gingen de wichelroedes hun eigen gang.
Niet dat ik me met leylijnen en zo ga bezighouden maar er is van alles tussen hemel en aarde.