Een van de overlevenden van Simmer 2000. Toen koeien een beetje minder verdacht waren. Of leken, want dat er teveel van waren was toen natuurlijk ook al bekend. O, had het toch zo kunnen zijn als deze koe die helemaal is opgenomen in weelderig gras.
Wat moet je vieren? Dat je al zolang leeft, dat je voor zover je weet gezond bent en nog actief, dat je lieve mensen om je heen hebt, dat je deze blog al bijna 21 jaar bijhoudt? Of dat je het democratisch bestel serieus neemt. Door lid te zijn van een partij die dat ook vindt en daarvoor meestal goede bestuurders levert, die vinden dat besturen een vak is dat je serieus dient te nemen.
Als je zo denkt en doet dan krijg je op enig moment een speldje. Van een partij die zichzelf ook vaker opnieuw uitvindt. Groenrood, roodgroen. Whatever.
Was het even kwijt, maar het klopt: AI maakt alles zo vlak en glad, een ramp voor waar het in het echt om gaat: verrassing, verwondering, etc. D'r zit (nog?) geen leven in. Ik maakte gisteren met mijn kleinzoon een website en we gebruikten alleen AI gegenereerde foto’s en teksten. We ontwierpen de website voor de niet-bestaande Pieter Jans. Vier, vijf woorden ingeven en er komt een portret en nog eens wat woorden en je hebt een CV.
Je kunt je ook voorstellen hoe Tate en Vance en Musk en al die andere griezels aan hun klanten komen: mannen moeten het zijn, echter mannen. Mijn God wat een uitgestreken personen.
NB Ik kan de website niet laten zien want dat kost me teveel, trouwens ook heel veel rekenkracht.
’t Is wat met de democratie.
Stoof en met hem het hele kabinet moet op een bankje gaan zitten wachten tot de fractievoorzitters/partijleiders besluiten wat de regering dient uit te voeren en met welk geld.
Bij Stump is het net andersom. Daar zit het parlement, het Congres op haar handen omdat alleen Stumf per decreet bepaalt wat er moet gebeuren.
En dan vertrekt de denker over onze bestuurscultuur, Omtzigt, op wie het hele volk haar hoop had gevestigd ook nog naar Twente. Daar krijgen ze in ieder geval ook een Nedersachsenlijn en dus nog wat stemmen voor de BBB.
En dat allemaal rond Pasen, het feest van het licht en de hoop.
Het is de tijd van de sportevenementen, klein en groot, zoals marathon van Rotterdam, van Enschede. Ook de IJsselloop in Deventer vanmiddag. Omdat gelieven de 15 kilometer lopen, zijn we supporter. Heb zelf nooit dat moment gekend met lopen/rennen dat het vanzelf gaat, dat de adrenaline omgezet wordt het genot van de inspanning. Tenminste ik begrijp dat je na zoveel kilometer als vanzelf rent, gelukzalig, in hogere sferen.
Ik de indruk dat er velen waren vanmiddag die dat stadium niet bereikten. Het blijft een hele prestatie.
Gisteren vanuit het project de IJssel Anders gewandeld bij Zalk en ’s-Heerenbroek. In de uiterwaarden ligt het Zalkerbos. Iets heel bijzonders, een harthoutooibos in de uiterwaarden. Waarschijnlijk een pain in the ass voor Rijkswaterstaat want bossen horen daar niet, zeker niet van deze omvang. Hoewel, toen ik het zag was mijn reactie: al die stukjes lager en iets hogere houtopstand, is dat bos? Maar het was net groots onderhouden. Dus veel weggekapt en gladgemaakt om weer te shinen. Ik zag en hoorde over: eeuwenoude essenstoven (afgezette essen stammen), de kronkelwaarden, en planten als schaafstro, bosanemonen, vogelmelk en blauwe druifjes. Echt bijzonder.
We maakten 'Achter de Voordeur' mee, 'een theaterwandeling door de Olster geschiedenis'. Een lange zit maar dat was geen probleem. het was de moeite waard. Knap in elkaar gezet, een toneelgebeuren waar tout Olst aan mee leek te doen. Alle vormen van theater kwamen voorbij. Opera, operette, fanfare, mime, beeldende kunst, participatief theater. You name it, het klopte helemaal. Dan te bedenken dat ieder dorp zoveel talenten heeft.
We speelden zelf asielzoekers/statushouders die voor 72 uur opgevangen werden in de sporthal en in de bus de gebruikelijke en verwarrende informatie kregen. Iets voor spooky Faber.
Na 20 jaar weer op het NDSM eiland in Amsterdam geweest. Er was veel anders dan toen ik er voor het laatst was. Nog lang niet af maar een wijk in volle ontwikkeling. We bezochten het Straat museum. Goed dat er nu een museum is met streetart. De moeite waard. Ook om te zien wat er zich op dat gebied al aan stromingen heeft ontwikkeld. Een wereld waar ik nauwelijks weet van heb. Ik noemde het allemaal graffiti. Dat zullen de meesten wel doen.
Tilburg heeft 't. Gisteren waren we er op een architectuur excursie vanuit het Rondeel in Deventer. Tijdens mijn studie was ik er geweest, ook op excursie. Toen om te zien dat de stad een binnenring had aangelegd. Dat gebeurde zonder veel respect voor wat er stond. Het was toch allemaal vergane (textiel)glorie. De burgemeester had de bijnaam Cees de Sloper. Zoveel jaar later is Tilburg weer een voorbeeldige stad. Maar nu wordt zoveel mogelijk behouden, respect voor erfgoed. Het meest sprekende is de Lochal, het begin van een complete gebiedstransformatie. Maar ook een paar kloosters en kerken. Bij het eerste universiteitsgebouw, het Cobbenhagengebouw, waar we een enthousiaste rondleiding kregen van de zoon (ook al op leeftijd) van de architect, was veel wat deed denken aan het religieuze.
Ik ga weer crowdfunden. Het is al voor de zesde keer. En ik heb waarschijnlijk ook wel eens eerder gezegd dat me dat doet denken aan mijn Heerom - een oom die missionaris was in China, Formosa, Taiwan - die, als hij iedere drie jaar op verlof kwam, veel tijd kwijt was aan bedelen en schooien om zijn nieuwe kerkgebouw, weeshuis of jongerenclub gefinancierd te krijgen. In een katholieke omgeving was dat natuurlijk een eitje. Hij preekte wat, bad veel en alle mede gelovigen offerden hun best. Alle middenstanders en industriëlen gaven gul.
Ik moet het hebben van telkens een anders achterban, een beetje ondefinieerbaar. Maar ben even overtuigd dat het voor een goede zaak is. Nu dus voor de Kas Kraakt, een toneel(zaal)voorstelling komende winter. Via Voordekunst kun je schenken, doneren, offeren. Klik het aan, alleen al de moeite waard voor het filmpje. Dan geef je zeker.
Het platteland heeft zo zijn eigen wetmatigheden. Dat weet je als je er het hele leven woont. Och, dat omzien naar mekaar, dat naoberschap waar we zo prat op gaan, dat valt wel mee. Ik heb het al eerder gezegd maar in een wijk in de stad is er misschien wel evenveel of nog meer gezamenlijkheid.
Iets anders is die notie dat je pas iemand-van-hier bent als je er begraven ligt. Men zegt: "Hij weet hoe het hoort, het is een ene goeie, maar hij is niet van hier". Dat hoor je jaren, tientallen jaren. Wij wonen hier al heel lang, zo’n 45 jaar. Nog steeds niet van hier. Maar toch, misschien hebben we zonder daarvoor te hoeven doodgaan, nu al de status van een echte Terwoldenaar. We hebben namelijk de rubriek “vrogger” gehaald, een rubriek in het plaatselijke, onregelmatige bulletin. Nou, dan ben je toch wel iemand van hier geworden lijkt me.
We zagen de tentoonstelling American Photography in het Rijks. Wat ik vorige week al schreef, er is nog wel wat af te dingen op die Amerikaanse grootsheid. Genoeg om je kapot voor te schamen.
In FOAM was ook een Amerikaanse fotograaf, Leitner tentoongesteld. Mooie plaatjes.
Maar de kleine expositie, Yawm Al-Firak met werk van Sakir Khader, de Nederlands-Palestijnse fotograaf maakte meer indruk. Toen ik jong was ging ik vaker naar het Missiemuseum in Steyl. Daar was een beer die gromde als je er geld in stopte. Indrukwekkender was een vitrine met de kleren van missionarissen vermoord bij de Bokseropstand rond 1900 in China. Het gat dat de lans in het tuniek had gemaakt, het bloed zat er nog op. Wat heb ik daar vaak over gedroomd. Nachtmerries. In de tentoonstelling van Khader lag bij de ingang het bebloede shirt van een van de 7 vermoorde Palestijnen (en hun moeders).
Heb er nog niet over gedroomd. Daar is alle reden toe. Ook zonder al dat bloed.
Dat ‘flooding the zone with shit’ neemt Trump cs wel erg letterlijk deze dagen. Wat een verwarring! Heel wat anders dan Wilders cs hier. Vanuit Amerika gebeurt het doelbewust, door Trump, Hegseth en Vance. Hier is het (gelukkig) veel toevalligheid en echte onkunde. Nu moet iedere regeringspartij weer een eigen ei leggen. Schoof is geen Trump.
Alleen, zowel daar als hier: beledigen, onfatsoen, onstatelijk en onsmakelijk. Verelendung.
We moeten snel scheiden van Amerika. We verdienen beter. Ook in Nederland.
America the great
Heerlijk. Ik mag weer knutselen. Voor de crowdfunding voor de nieuwe theatervoorstelling ‘De Kas Kraakt’, - misschien is het wel een toneelvoorstelling; merk het verschil! – moet ik een filmpje hebben, wervend, aansprekend, een clip. Het verhaal van de teloorgang van een tuinderij.
Ik maak een kijkdoos waar op de achtergrond een kiekje van de real live situatie. Dat was in 1955 of daaromtrent. De vierkante, korrelige foto heb ik met AI bewerkt tot een langwerpige die ik in de doos kan plakken. Daarin krijgen straks allemaal groenten een plek.
Het was deze dagen een en al landbouw. Woensdag was ik bij een Foodlog cafe in Ede. Gisteren organiseerde ik zelf een IJssel Anders bijeenkomst in Brummen om te kijken hoe je boer en burger bij elkaar kunt brengen, meer dan ‘kopen bij de boer’. Vandaag in een interview voor de Terwoldse Post over vroeger kon ik er niet omheen te zeggen hoezeer we het landschap hier hebben uitgeput en uitgebuit.
De teneur bij al die momenten is telkens: we hebben er een puinhoop van gemaakt waar enkelen (vooral het geld) van profiteren, er is weinig vreugde, de overheid en de ‘standsorganisaties’ maken er al 40 jaar een zooitje van.
Maar ook, we moeten het hebben van mensen samen. Bewoners, boeren, die elkaar heel laten. Dat lukt af en toe.
Helmut Rosa, socioloog, heeft het over resonantie. We gaan als mens steeds meer en alleen maar heersen, in de aanval, op het scherp, productief, effectief en steeds sneller. Er is geen ruimte voor resonantie. Dat is reageren op en omgaan met wat zich aandient. Vertragen.
Lieke Knijnenburg schreef erover, ’Een schitterende leegte’ en haar podcast hoorde ik.
Over de fetisj van de productiviteit. Niet alleen in het bedrijfsleven, want als ondernemer moet je wel, maar altijd en overal: in het persoonlijke leven, bij de overheid - die moet werken als een bedrijf dat het in wezen niet is -, in het onderwijs, zelfs in de cultuur waar het bij uitstek zou moeten gaan over je verbazen en verrast worden.
Ik denk dat mijn generatie nog resoneerde, nog mocht resoneren. Banen waren er nauwelijks toen we begonnen, dus kijk maar wat je kunt doen. Huizen huurde je. Een gat in je cv, niet zo dramatisch.
In plaats van organisatie en hiërarchie denk ik nog steeds termen van netwerken en samenwerking. Als het niet linksom kan dan rechtsom. Onzekerheid in plaats van zekerheid. Een gepast soort luiheid.
Ik gun het iedereen om zo te genieten. Zoals ik eerder schreef: kamperen in een kleine tent in plaats van in het steeds fancy-er kampeermiddel. Rosa dus.
Nu er misschien voor even een adempauze komt in de genocide in Gaza, Trump morgen weer zal brallen en al die akelige memoranda en decreten tekenen – deportaties, vervolgingen, klimaat niets aan de hand, Poetin zo gek nog niet - en alle Big Tech zich bij hem inlikt, doe ik maar wat ik graag doe: met elitaire kunst bezig zijn. Ik schreef erover. Zie hier.
Veel leuker dan alle onheil dat aanstaande is.
Een huis moet spoken. Geluiden en gevoelens die je eigen worden. De meeste ken je wel. Waar het kraakt, wat er gebeurt als de wind draait. Maar ik bedoel de onverklaarbare zaken. Ik krijg altijd koude, dode vingers bij het aanrecht, ook als het niet koud is, Ik denk altijd aan iets of iemand op een bepaalde plek in huis. Privacy verhindert me om man en paard te noemen. Ooit hadden we een wichelroedeloper hier en die mat inderdaad straling. Zelfs bij mij als betrekkelijk ongelovige gingen de wichelroedes hun eigen gang.
Niet dat ik me met leylijnen en zo ga bezighouden maar er is van alles tussen hemel en aarde.
Vakantiehuisjes zijn steeds grotere, dezelfde huisjes, zo mogelijk op een park, 50, 100 bij elkaar. Het landschap is er voor ingericht met brede paden en met voorzieningen voor de gasten en hun auto’s.
Niet bij Buitenplaats Koningsweg bij Arnhem. De voormalige Duitse vliegbasis Deelen is ‘ontwikkeld’. Net buiten het woongebied heeft men een stuk of 10 huisjes gezet. Een klein parkje dus.
De opdracht was, vrij vertaald, je mag hier een aantal huisjes neerzetten maar het moet een openbaar bosgebied blijven. Dus het landschap, zelfs de bodem, zo weinig aantasten. Daarom een huisje op een frame, op poten, een huisje op een vlonder, een bestaande schuur inpassen (of beter het huisje in de schuur inpassen). Geen asfalt, geen auto’s. Nauwelijks paden. Geen verlichting.
Verassende stedebouw en architectuur. Wel aan de prijs.
Een meerstemmig 2025. Heil en zegen, zaligheid, gezondheid, geluk, tevredenheid, geen polarisatie en veel vrede. En kleur.
Venetian Colors l Lies Holstein 2025