Een bespreking in Zwolle over de moeizame voortgang van het pontjes-project. Begrip en vertrouwen. Dat heb je dan even nodig.
Vanmiddag een heel andere bespreking. Weinig chemie en weinig van dat vertrouwen. Boerderij2013. Tegengestelde verwachtingen zullen we maar zeggen. Het is wel erg vermoeiend.
En in de vooravond, de ‘heropening’ van een bijzonder project, de Essence de Mastenbroek. Samenwerking tussen boeren en kunstenaars in de bijzondere polder. Het levert iets heel moois op. Je kunt het ruiken.

Het gaat er van komen. Ik moet gaan twitteren. Vooral het item-achtige ervan en alle hashtags, retweeten en overig jargon staat me tegen. Ik ga het beschouwen als een zeer kort verhaal (ZKV) in plaats van 160 tekens. Als er boeken besproken kunnen worden via twitter dan lijkt het een serieus en niet meer weg te denken communicatiemiddel. Ik ga twitteren over 2013 | Jaar van de Boerderij. #boerderij2013

Gisteren met veel plezier een verhaal mogen vertellen bij de bekendmaking van het mooiste erf van Gelderland 2012 in Zelhem, gewonnen door een boerenerf in Putten. Ik vertelde iets over de basisfilosofie van het nieuwe project IJsselID. Inzet voor het verbeteren van het eigen huis, erf en woonomgeving gebeurt pas als men trots is op die omgeving. Daarvoor moet men het verhaal, de biografie van de plek kennen. Dat kun je stimuleren via veel van de projecten waar ik mee bezig ben: via theater, websites-vol-geschiedenis, kunst en cultuur, verhalen, verkiezing van ...
Ik denk dat ik die boodschap enthousiast heb verteld.

Soms is het hardwerken. Een expertmeeting over het IJsselID project waarbij ik moet meedenken en voordenken met vertegenwoordigers van organisaties die wel/geen belangen hebben. Dan een ontwerp- en ontwikkelworkshop op Kamperzeedijk: een hele dag met 25 bewoners, ambtenaren en externe deskundigen een integraal plan maken voor woningbouw en centrumontwikkeling. Het lukte. Vandaag, zaterdag, een bestuursvergadering van Agrarisch Erfgoed Nederland waar nog al wat (minder en meer terechte) kommentaar kwam op mijn soms eigengereide optreden. Kortom, veel bereikt maar wat minder intensief mag ook.

Indrukwekkend hoe snel en luidruchtig standpunten worden ingenomen. Natuurlijk het kabinet framede verkeerd, maar wat een zorg over de hardwerkende Nederlander van twee keer modaal en meer. We schuiven telkens een stukje op richting Amerika. Ook daar hebben de republikeinen niet in de gaten gehad dat er meer is dan het verdedigen van witte, rijke belangen. Misschien levert de samenwerking VVD PvdA die nieuwe inzichten op. Delen is zo gek nog niet.

Iedereen zegt het, dus ik mag het ook. Goed dat het Stedelijk terug is. Het leerde mij nieuwe dingen zien en waarderen. Langzaam. Het lijkt nog steeds te willen opvoeden met zalen expressionisten, popart, Malevich, Mondriaan.
Dit was een van mijn favorieten ook omdat ik er de eerste reproductie van kreeg, van een broer die bij een drukker werkte. Jasper Johns. Mocht er vandaag weer live naar kijken. En naar zoveel andere kunstwerken, met zoveel anderen.

Laatst vertelde een exploitante van een fietsenstalling in de stad: de laatste tijd krijg ik steeds meer aanvragen van moeders met bakfietsen voor een, twee kinderen. Terwijl tien jaar geleden de abonnementen door moederfietsen-met-kinderzitjes werden opgezegd. Die gezinnen wilden naar buiten, naar de nieuwe wijken.
In de NRC van zaterdag een vergelijkbare constatering. De stad is hot, kenniscentrum, creatieve broedplaats, het centrum waar de gegoede, ambitieuze middenklasse naar toe verhuist, veilige kinderplek is of niet; je kunt niet alles hebben. De groene buitenwijk is voor de lagere middenklasse, de eerste slachtoffers van de crisis. Die kan daar voorlopig ook niet weg. Almere als één grote krachtwijk.
Die ontwikkeling is ook het gevolg van het wegvallen van RO beleid (VROM) dat economie, sociale structuren, welstand kon corrigeren. Het platteland wordt helemaal niet genoemd, het is ook helemaal niet interessant. Het zal verder leeglopen om de steden overeind te houden.
Alles wijst op een verdergaande economische segregatie, die als we niet uitkijken ook het einde betekent van de solidariteit tussen groepen, inkomens.
Overheid doe wat. Het kan niet alleen maar door actieve burgergroepen worden opgelost.

Een van die tekorten die een mens heeft, ik heb. Het lukt me zelden om over de zaken waar ik vol van ben een verhaal te vertellen dat op dezelfde manier bij de ontvanger aankomt. Als ik er vol van ben dan begin ik meestal aan het einde; alles uitgedacht, verwerkt, de juiste termen erbij en ik vergeet dat de luisteraar als het ware aan het begin van het verhaal staat. Een samenvattend, overtuigend verhaal over HX lukt me niet altijd. Of over het Jaar van Boerderij 2013. Ik rijg woorden aan elkaar, geef voorbeelden maar zelfs die weet ik soms abstract te maken. Vreemd. Waarschijnlijk komt het enthousiasme wel over. Maar soms glipt de twijfel ook daar doorheen.

Ook cultureel een drukke tijd. Woensdagavond naar een Ruhtriennale uitvoering in de Jahrhunderthalle in Bochum geweest. Muziektheater van Heiner Goebbels en het vocale theatergezelschap Carmina Slovenica. Veertig dikke, dunne, korte, lange meiden die kippenvelachtig zongen, gediciplineerd een beeld neerzetten, ouderwetsig kleurrijk. Intrigerende teksten. Kortom fantastisch.

Gisteravond in het Waterloopbos aan de rand van de Noordoostpolder een sprookjesachtig, prachtig uitgelicht en geënsceneerd, technische perfect en gastvrij theater-op-locatie mogen zien van Prins te Paard. Alleen nog dit weekend! Na een korte wandeling-met-toelichting kwamen we bij een van de proeflocaties van het voormalige Waterloopkundig Laboratorium. Daar streed een achtergebleven ingenieur als 'lone wolf' tegen de waterwolf, het gevaar van water dat ons nog steeds bezighoudt.
Water, de IJssel, hoogwater, dat worden ook onderwerpen van het nieuwe project IJsselID dat deze dagen definitief op papier komt en nog dit jaar begint.

Was vandaag in Kröller Müller en op de terugweg door het park kwamen we in een opstopping terecht. Allemaal auto's langs de weg, camera's en indrukwekkende lenzen. Want er liep een roedel herten in het zicht. Een stuk of vijftien met een imponerend mannetje erbij. Het parkbeheer had dat zo gearrangeerd; het was de uitvoering van 17.30 uur. Ze burlden nog niet eens.

Gisteren op de Floriade geweest. In plezierig gezelschap. Daarom was het te pruimen want het is wel erg veel, vol, schreeuwend om aandacht. Een warme nazomerdag. Commercieel van voor tot achter. Het ademt de sfeer van het demissionair kabinet. Straks weer een normale Floriade waar het eten gewoon goed is, inspiratie bereikbaar en niet alles economie.

Komende dagen weer heel spannend. Drie uitvoeringen van de theatertocht Erfgenamen. Een route langs boerderijen, over een doorgaans afgesloten stuk dijk en een theater op locatie. Over de enk en door de uiterwaarden van Gorssel. De biografie van het landschap in beeld gebracht.

Zestig mensen uit de buurt doen enthousiast mee, onder wie Napoleon, te zien op de korrelige (repetitie-)foto hierboven in de kamer aan de IJssel. Er is een streekboekje dat net op tijd zal verschijnen met een verhaal van Adriaan van Dis. Die vertelde in Zomergasten dat hij na Parijs hier gaat wonen.
Wil je er nog bij zijn, stuur me een mail, ik regel het.

Terminale zorg is Nederland is bijzonder. We mogen praten over hoe we waardig willen sterven. Er zijn vaak mogelijkheden om op een zelfgekozen manier dood te gaan. Wat een voorrecht, wat een verschil met het gehannes in Engeland en elders. Het is goed geregeld. De mogelijkheid om particuliere, 24-uurs zorg te betrekken, de bereikbaarheid en toegankelijkheid van diensten, de omfloerste en begripvolle opstelling van de uitvaartverzorging. D’r zal vast winst te behalen zijn door een betere afstemming maar laten we eerst waarderen wat er nu is. En allereerst accepteren dat de manier van doodgaan, als het kan, ieders eigen beslissing is.

Nu de room er van af is - maar financiële producten met alles wat er aan ‘perverse prikkels’ bij hoort nog volop bestaan – lees je (NRC 8 augustus) volslagen idiote financiële constructies van vóór de crisis, die deze dagen haar eerste lustrum beleeft. Een koopkamer. Met name in studentensteden waar de woningnood het hoogste was, biedt het inmiddels failliete bedrijf Koopstudio aan studenten een koopkamer aan. Dat wil zeggen de koper koopt een woonrecht, geen eigendom!, in een ongedeeld huis. Daarvoor wordt een woonvereniging opgericht. De bank verstrekte voor iets dergelijks een lening. Prijzen: € 175.000 voor een studio van 21 mtr2! De maandelijkse lasten worden nog wat gedrukt doordat het bedrijf een ‘lastendemper’ uitvindt: de koper krijgt per maand een lastenverlichting die, als de woning (het woonrecht) wordt doorverkocht met winst wel moet worden terugbetaald. Anders niet. Koopstudio kon dat aanbieden omdat de markt toch alleen maar profijtelijker zou worden; een van die piramidale, ook wel suïcidale constructies.

Ondertussen is het bedrijf failliet. Het zal onder een andere naam wel met nieuwe constructies bezig zijn. De studenten, hun ouders zitten met onverkoopbare giga-dure 'producten'.
Hoe is het mogelijk dat het mag, dat mensen er aan meedoen en dat onze eigen solide Rabobank zoiets van harte financierde.

Nog even doorbijten en dan is deze sportzomer gelukkig voorbij. De rapportages, eerst van het ek en toen de tour - zijn te veel, onbenullig en triviaal. Er zal vast zorgvuldig doelgroep- of leefstijlgroeponderzoek gedaan zijn maar mij hebben ze weer niet gevraagd.
De jingles op de radio horen we straks ook niet meer. De nasale stem die als een mislukte hordeloper telkens “zo – meteen – verder – met -de - radio - 1 – spórtzomer met ….. (namen van sportjournalisten die alles aankunnen). Ze kletsen de tijd vol met hun telkens weer interessante, nieuwe studiogasten. Ze zijn nu toe aan de oppas van Kromewidjojo. Ook hiervoor ben ik nog nooit gevraagd. Ben vroeger in mijn dorp tweede geworden bij het schaatsen op de Berckt. De winnaar was een Fries, wat wil je dan ook.

Waarom is een geen internationaal strafhof voor bankiers? Natuurlijk zijn de moordenaars die nu terecht staan een aparte categorie maar zijn bankiers en speculanten dat ook niet? Want als door de Libor machinaties duizenden miljarden dollars zijn ontvreemd dan moet dat wel tot (zelf-)moorden geleid hebben, tot alle mogelijke gruwelijkheden, tot corruptie, witwassen, criminaliteit, georganiseerde misdaad. Zelfverrijking, graaien, immoraliteit zijn daarbij maar lichte vergrijpen. De accountants die het dekken en de advocaten die ervan weten kunnen er ook bij. Ook de top van Barclays, HBCS, Goldman Sachs etc. en wie weet van de betrouwbare, solide Rabobank, onze eigen coöperatie. Vraag me trouwens af wat 'solide' betekent in de financiële wereld.

Omdat het (tweede) Masterbroek polderconcert gisteravond in de tuin bij de dominee was bleef het droog, het werd zelfs een prachtige zomeravond. Nog nooit zo vaak vooraf de buienradar geraadpleegd. Een foto van Barabara Lok en het jeugdsymfonieorkest de Vuurvogel olv Albert Dam aan het inzingen, inspelen. Inofiiciële foto's zijn vaak wel zo mooi.

Ben begonnen aan ‘The old ways’, een nieuw boek van Robert Macfalane, een reis- en natuurbeschrijver die zijn wandelervaringen heeft beschreven in prachtig en bloemrijk Engels. Het begin al. Hij noemt allemaal verschillende wegen en paden: "pilgrim paths, green roads, drove roads, corpse roads, trods, leys, dykes, drongs, sarns, snickets – say the names of paths out loud and at speed and they become a poem or rite – holloways, bostles, shutes, driftways, lichways, ridings, halterpaths, cartways, carneys, causeways, herepaths".
Ik dacht dat ik Engels kende, in ieder geval veel woorden.
Ik zal het boek waarschijnlijk niet uitlezen, hoeft ook niet want het zijn telkens stukjes zoals een pad ook telkens een deel is van een afstand, van een verleden, van een mentaal proces, van een bezigheid, van een gemeenschap.

Een paar transport itemtjes dit weekend.

Jopie, tramconducteur van de GVB waar van alles mis is/was, gebruikte enige jaren terug in ‘t holst van de nacht een tram om zijn huisraad te verhuizen.
Een vrouw krijgt 50% van haar ticket Zweden-Tanzania terugbetaald door Kenya Airways omdat ze naast een man moest zitten die tijdens de vlucht was overleden. Bovendien was de man heel lang en staken de voeten onder de deken uit die over hem heen lag.
Een parkeerboete in Arnhem moet ik overmaken naar ‘Stichting Derdengelden Cannock Chase Public’ in Druten. Als dat maar goed komt.

Maar veel belangrijker, ik heb mijn scriptie af en klaar om in te leveren. O zo. En nog belangrijker: Europa & euro.

Vraag me wel eens af of iedereen een favoriete letter heeft. Heeft die te maken met de eigen naam, met de belangrijkste hobby, met een liefde? Is het een veelgebruikte letter, de E of A. Een medeklinker, een klinker. Voor of na de M – het midden van het alfabet, maar de tweede helft kent veel meer minder courante letters. Ik heb een tijdje alleen bij de B gekeken als ik in een boekwinkel of cd zaak was. Want je kunt toch niet alles bijhouden. Maar de H bleek ook interessant materiaal op te leveren, de S is bijzonder. Trouwens, een andere taal kent weer heel andere favoriete letters. Het zijn van die overwegingen die voorlopig nergens toe leiden.

Een heel lang weekend weg. Naar Barcelona en omgeving. Het was er warmer dan hier. Hoewel. Toen op zondag de jaarlijkse straatversiering in Arbucies was gemaakt - prachtige schilderijen van bloemen, zaden en aarde (randen) - ging het stortregenen en bleef van de versiering niets meer over. Dat in een land waar je de economie ziet lijden en men ieder beetje zon en hoop kan gebruiken.

Veel van de bijeenkomsten van de dorpsprojecten - gemiddeld zo'n twee keer per week - zijn 's avonds. Ze beginnen meestal om acht uur. Het voordeel is dat ik op de reis erheen vaak een stuk van Radio Kunststof kan horen. Goede interviews, met meestal interessante mensen. Geen itempjes, geen hypes, gewoon een uur lang doorpraten over zaken die er toe doen. Wat een verademing na alle flitsen, rubriekjes, radioBN'ers, formats de rest van de tijd.

De Uraufführung van de Ringe des Saturn van W.G. Sebald gezien in een oude fabriekshal in Keulen, opgevoerd door spelers van Schauspiel Köln, bewerkt en geregisseerd door Katie Mitchell. Fantastisch toneel. Het meanderende verhaal - delen van de hele roman - werd door drie vertellers perfect voorgedragen. Ondersteuning was er met beelden uit de film Patience (Grant Gee) en - wat helemaal fascineerde - het was een soort hoorspel waarbij alle geluiden ter plekke werden gemaakt, zichtbaar en strak gearrangeerd en nog strakker uitgevoerd. Af en toe kwam in de achterwand een decor tevoorschijn: een ziekenzaal in Norwich, de passages die in het boek voorkomen over de breakdown van Sebald.
Wie is Sebald? Voor mij inspirator als het bijvoorbeeld om erfgoed gaat. Een citaat van Mc Farlane over hem: "He is a biographer who walks his subjects back into life of maybe he rather walks forward after them into death." (citaat in de film Patience)

Is het eerder voorgekomen dat een kabinet valt en als het demissionair is, genomen maatregelen laat vallen: boerka, anti-immigratie, cavia’s en - in ruil voor steun van een nieuwe achternamiddag coalitie - korting op ontwikkelingssamenwerking & podiumkunst BTW en andere voornemens? Ik ondersteun het maar wat een opportunisme. Klef.

Via de website van het Ministerie van Algemene Zaken downloadde ik een excel bestand met de Catshuis berekeningen. Met de optelformules en de niet gebruikte tabbladen er nog in. Zoals ik zelf een begroting voor een project maak.
Ik heb de bezuinigingen die ik niet zag zitten al gecorrigeerd en het bestand daarna weer ge-upload.

Gisteravond is in Mastenbroek de website www.poldermastenbroek.nl gepresenteerd. Een juweeltje, nu al. Maar iedereen weet dat een website alleen interessant is en blijft als er iets op gebeurt, telkens weer. Dus, iedere week wat nieuws.
Het was een drukke bijeenkomst met een mooie inleiding van Jan van de Wetering die Mastenbroek beschreef aan de hand van 7 ‘plaatsen van herinnering’, een toepassing van het concept dat precies aansloot bij de opzet van de website. Het gaat om historische incidenten en geen historische verhandelingen.

Van die kleine ongemakken. Dat ik de extra woordenlijst in een (legale) Word (op de Mac) maar niet goed geïnstalleerd krijg, dat de invoegfunctie voor plaatjes in Word niet werkt, dat ik altijd 'ene' typ in plaats van 'een' – en dat dan niet automatisch wijzigt omdat mijn extra woordenlijst niet werkt en 'ene' ook bestaat.
Eigenlijk moet ik mijn vraag op een helppagina, een forum, een platform, in een Linkdin groep stellen, daarover een eigen Linkdin groep beginnen. Maar dat soort hulp van een Pieter21, Pluralist, Moskowfiets of Boomshanga om zo maar wat namen in een nu-jij ‘draadje’ te noemen, waar begin je dan aan?

Heb me vandaag gedragen zoals dat niet hoort. Ik had me opgegeven voor het jaarcongres van het Overijsselse TREND bureau maar ben niet gegaan. Als ik zelf iets organiseer dan is dat no-show gedrag van sommigen het vervelendste wat je kunt meemaken. Maar ik moest wat andere zaken afmaken en was gisteren naar een bijeenkomst over Herbestemmen geweest waar ik niet echt vrolijk van werd. Het TREND jaarcongres had dat misschien weer goed gemaakt.

In de landbouw heeft men het over de zogenaamde ver-thema’s. Ver- betekent dan te veel, doorgeschoten, het is altijd negatief. Ver-droging, ver-zuring, ver-mesting, ver-storing. Dit kabinet heeft ook een hoog ver- gehalte. Ver-hagen, ver-bleker, ver-wilders(d). Ze bestaan al. Van Rutte kun je niet direct iets maken. Van meldpunten wel, dat zijn voortaan ver-meldpunten. Gedogen wordt ver-dogen. Klink niet gek.

Was vandaag in Elburg bij de Botterstichting die aan de museumhaven een paar fraaie loodsen heeft. Men is er de hele winter druk met onderhoud en restauratievan de botters om daarmee in de zomer te kunnen varen. Inspiratie voor het ontwikkelingsplan voor de Koggewerf in Kampen

Een paar maanden geleden organiseerde ik de ‘selectiemaaltijd’. Dat was een etentje waarbij de disgenoten vooraf gevraagd waren om tussen de gangen door uit te leggen hoe ze met selectie omgaan in hun vak, beroep. Het is een onderdeel van mijn scriptie over de selectie van erfgoed. Loes ten Anscher maakte een kunstwerkje van de bijeenkomst, het keuzedoekje. Hier een beschrijving van wat dat is en hoe ik het verwerk in mijn studie.

Soms zijn er van die momenten, gebeurtenissen die lang blijven hangen. Vorige week hield ik een presentatie voor de Statencommissie cultuur van de provincie Overijssel, die de nieuwe cultuurnota moet vaststellen; om die te vertellen over het belang van de manier van werken van Stichting IJsselhoeven. Ik was niet alleen. 35 andere organisaties deden dat ook en mijn presentatie was een van de laatste. Arme statenleden.
Ik liet in drie minuten een aantal plaatjes zien en vertelde daarbij een verhaal over het belang van de eigen organisatie. Dom. Ging er niet meer in en was ook veel te globaal.

Ik had in drie minuten die ik had drie van onze belangrijkste ervaringen moeten vertellen.

1. Gebruik als het effe kan organisaties zoals IJsselhoeven en zoveel andere particuliere initiatieven die er zijn. Laat de gevestigde organisaties dat met kennis en kunde ondersteunen maar laat ze niet zelf uitvoeren. Ze kennen de situatie ter plekke net niet goed genoeg.
2. Zorg dat cultuur - maar dat geldt ook voor erfgoed, voor cultuurhistorie - onderdeel uitmaakt van een groter geheel. We weten nu langzamerhand wel dat het geld moet opleveren maar het gaat om iets veel breders: verknoop het met gebiedsontwikkeling, eigenaarschap, educatie, identiteit. Cultuur en geschiedenis op zich zijn aardig maar pas waardevol als ze een doel hebben.
3. ‘Waardeer wat mensen zelf kunnen en willen’ is dus ons uitgangspunt maar je moet er wel iets aan toevoegen. Dat is de bijdrage van cultuur. Door meer, anders, iets geks, onverwacht komt de wereld verder. Anders gaan we achteruit. Net iets andere architectuur, net een andere erfinrichting dan die mensen zouden wensen. Daag hen uit, het loont.

Dat had ik moeten zeggen. Bij deze.

Was een uurtje in de stad, om een cadeautje voor een broer te kopen die wordt onderscheiden (is dat een decorandus?). Het lukt me niet (meer) om ‘gezellig’ te winkelen. Terwijl het opvallend niet-druk was want iedereen schaatst.
Er is gewoon heel veel van alles. De boekwinkel met heel veel aanbod. Teveel antiek of wat er voor door moet gaan. Teveel winkels van weet-ik-veel? In de winkels ook teveel spul.
Het spijt me voor alle ondernemers die voortdurend bezig zijn om de markt beter te bedienen door koffiehoeken in te richten, nog betere presentaties, nog slimmere combinaties van aanbod, of aanbiedingen. Ik weet ook dat ik bijdraag aan de leegloop van de binnenstad.Maar er is teveel van alles. Ook teveel 11stedengedoe, teveel rechts opportunisme en onfatsoen. Ben er moe van.

Voor mijn boekenclub moest ik 'de 100 jarige die uit het raam klom', lezen. Ik ben nog te lui om de echte titel op te zoeken, zo heeft dat boek me verveeld. Nota bene is het boek nummer een op de lijst – daar zijn de lijstjes weer – van de Zweedse boekverkopers award. Geen wonder. Het boek is een aaneenschakeling van grappen, flauwigheden, woordspelingen, onwaarschijnlijkheden, banaliteiten. Dat verkoopt blijkbaar.
En dat in de week dat Doeschka Meijsing overleed. Zij kon als geen ander ook glimlachende zinnen schrijven. Vreemd dat ik haar na haar Revisortijd niet meer ben blijven lezen.

Was vanmorgen in Haerst, bij Versteegh, de bijzondere pontbaas van het trekpontje over de Vecht - het laatste in Nederland - en hij vertelde ook over het graf van de eerste moslimslaaf. Eigenaar van de slaaf was de heer van het voormalige landgoed Arnichem, Tobias, die Lepejou zoals de slaaf heette, uit Celebes had meegenomen naar Nederland. Zoals het gaat met erfgoed is er vast veel meer van te vertellen - waar of niet - maar voor mij is deze vreemde ontdekking al voldoende.

Vandaag met mijn begeleidend prof gesproken over mijn afstuderen, de scriptie. Ging bezorgd naar Amsterdam en kom nog bezorgder terug. Hij was enthousiast! Dat betekent dat de druk om er iets bijzonders van te maken alleen maar groter wordt. Onderwerp is dan ook fascinerend. Hoe kun je de begrippen erfgoed, selectie, toeval, Rapid Rural Appraisal, biografie van het landschap en Sebald op een wetenschappelijk verantwoorde manier met elkaar in verband brengen. Heb het allemaal in mijn hoofd, hoef het alleen maar op te schrijven. Kleinigheid.

Het onderstaande bericht in het plaatselijke huis aan huis blad van vandaag zou ook een heel mooie nieuwjaarskaart hebben opgeleverd. Zoveel nieuwe woorden, poëzie bijna. Dat we dit allemaal mogen weten! Heel heftig: de Gemeenschappelijke regeling Gemeenschappelijk Belastingkantoor Lococensus-Tricijn.