Vanmiddag naar de Fundatie geweest voor het werk van Lotta Blokker. Indrukwekkend meesterschap. Heel mooi werk, sprekend. Maar het draagt bij aan een zeker gevoel van triestheid. Dat komt ook door het museum. Het blijft klein, hokkerig en wil alles laten zien & benoemen. En van het prachtige ei op het gebouw, het icoon van de stad, is binnen weinig meer over.
Waarschijnlijk zijn we verwend. Niet eerlijk.
Een paar dagen Londen. Erg veel gezien. Turner. Sex, religie, habitat bij Saatchi. Schiele. Allen Jones. Alle grote architectuurfotografen in het Barbican. Maar ook de besteding van oliegeld aan ExCel in Docklands. En de uitgaansdrukte op Leicester Square. In het vliegtuig naar huis hoor je heel andere bestemmingen, zoals de M&M store. Iedereen zijn ding.
Af en toe benauwt het me dat ik weinig met het milieu doe. Want we wonen in een ouder, enkelsteens huis, met enkel glas en meer dan voldoende ventilatie via deuren en ramen. Maar er zijn ook opstekers. De oude Volvo heeft 500.000 km gereden op gas (de vorige haalde 600.000), ons huis heeft luiken die 's winters worden gebruikt en vorige week een paar zonne-energie certificaten gekocht voor zonnepanelen op het dak van het gemeentehuis. We doen dus mee.
Bezocht, een mooie kleine tentoonstelling in het CODA Apeldoorn , 'het geluid van de stilte'. Daar wordt je nog gedag gezegd als je een videoruimte in gaat om werk van bijvoorbeeld Ruben Bellinkx (boven) of van Levi van Veluw (onder) te zien. Iets heel anders dan 'het geluid van ... de nacht', vorige week in de Elegast in Deventer.
Laatst de website van IJsselID doorgenomen. Om te zien of een dergelijke systematiek iets zou kunnen betekenen voor de Gebiedenatlas die als onderdeel van de Omgevingsvisie voor Gelderland gemaakt gaat worden.
Was zelf onder indruk van de hoeveelheid informatie die we in de loop van het project hebben verzameld maar zag ook hoe onvolledig het geheel is. Veelbelovend, de structuur staat er, er zijn vingeroefeningen gedaan maar er moet toch nog fors in worden geïnvesteerd om de IJssel werkelijk (fragmentarisch) te beschrijven. En nog meer als je die beschrijving dienstbaar wil maken aan 'planvorming'. We hebben nog even te gaan.
Gisteravond de inzet voor het Polderplan Mastenbroek intern feestelijk afgesloten. Als cadeautje kreeg ik het bakje met de parfumleiding die ik in mijn overmoed dacht te mogen aanbrengen bij de Kruijsvliet State in Mastenbroek. Hier beschrijf ik deze euvele daad.
Het was een genoeglijke avond, met buffet. Keurig verzorgd. Daarom is het des te vreemder dat buffetmakers vaak van het geheel een potje maken. Veel salades van verschillende herkomst, veel verschild gekruid vlees, een pindasaus en tapanades. Afzonderlijke schotels zijn prima maar om een 'evenwichtige', een maaltijd-met-één-smaak ervan te maken is een hele kunst. Maar misschien hoeft dat ook niet want er is goed gegeten.
Het gaat er nu om spannen. IJsselID is bijna twee jaar aan de gang en komt steeds dichter bij de 'waarheid'. Waarheid? Diepere inzichten over hoe bewoners de ruimte vorm kunnen geven en hoe hun verhaal daarvoor de basis is. Jan Rotmans beweert deze dagen dat Nederland kantelt: de zachte kant, de bewoners/belanghebbenden, hun leven en levensonderhoud, in kleinschalige, van-onderop verbanden, gaan Nederland steeds meer vormgeven. Dat is ook de basisgedachte van IJsselID, want hetzelfde speelt ook bij alles wat rond de IJssel gebeurt, Ruimte voor de Rivier en het aanstaande Deltaprogramma. Moet het eindelijk eens goed op papier zetten.
Hergebruik van oude gebouwen is hot. Afgelopen week mocht ik in Venlo in 't Ven, een lezing houden over hergebruik boerderijen. Dat was bij gelegenheid van de presentatie van het mooie boek "Leven onder glas, een eeuw glastuinbouw in Venlo en omgeving".
Donderdag aanstaande een excursie naar de Middenhof hier in Terwolde, ook over leegstand.
Telkens gaat het over de uitdaging om in deze tijd met boerderijen op een goede manier om te gaan. Dan is sloop een van de onderwerpen. Als behoud niet mogelijk is dan moet je wel slopen.
Maar zie je dan hoe slopen van een dierbaar object er uit zien, in dit geval van 't Halfvasten, de boerderij waar we in september een ode aan brachten, dan doet dat toch wel erg pijn. Want het zijn niet alleen stenen maar ook verhalen van mensen, hele levens die verdwijnen.
Het leven is erg beperkt. Van een fractie heb je weet. 90% of meer blijft verborgen. Die ongelijke verdeling kom je meer tegen, realiseerde ik me. 5% van mensen bezit 95% van de welvaart, 5% bepaalt waar we over praten, 5% of minder van wat gebeurt begrijp je omdat je er voldoende van af weet.
De 5 etters die je tegenkomt bepalen meer je gemoedsrust dan de 95 anderen.
Misschien moeten we het maar de wet van de disproportionaliteit noemen: 90% is routine, 10% vraagt extra aandacht. 10% - waarschijnlijk minder - heeft de aandacht, meer kunnen we niet aan. Kobani, MH17, zwarte piet. Zo gebruiken we ook maar een fractie van wat we in ons vermogen hebben.
Kreeg vandaag een tweedehands boek opgestuurd. De verkoper had het pakketje de helft dunner gemaakt, zodat het door de brievenbus zou kunnen, door het boek in de midden open te vouwen en zo te verpakken. Het resultaat is pijnlijk. (Dan moet je ook maar geen boeken via internet kopen.) Het is als in dat verhaal van Dahl waarin de verkoper de pootjes van het Chippendale kastje er al vast afzaagt als de antiekhandelaar de auto gaat ophalen, "want anders past het niet in de auto".
Bizar. De rode vlekken samen vormen het 3e kiesdistict in Maryland USA nu.
Ontstaan door Gerry-mandering. Gouverneur Gerry 'vond het uit' en mander is een (deel van het woord) salamander, waar de eerste gerry-mander op leek.
Twee partijen. De winnende partij heeft de mogelijkheid de grenzen van de kiesdistricten aan te passen als dat electoraal opportuun is. Zo stoppen de Republikeinen alle minderheden in één kiesdistrict - dat zijn ze dan kwijt -, de Democraten verdelen de tegenstanders liever zoveel mogelijk over alle districten - dan houden ze overal de meerderheid. Daardoor onstaan gekke geografische gedrochten. De Balkan was er niets bij.
Blij dat we geen districtenstelsel hebben en meerdere - misschien soms teveel- partijen.
Laatst een artikel gelezen van een Amerikaan die beredeneerde dat 75 voor hem een mooie leeftijd was. Hij wilde daarna niet veel ouder meer willen worden. Geen euthanasie, maar een longontsteking zou hij niet meer willen bestrijden en in ieder geval zou hij niet meer willen meedoen aan check-ups en langer-leven programma's, in de US nog populairder dan hier.
Zijn betoog hield me bezig. Zijn argumenten kon ik volgen. Ze hadden te maken met de wisseling van generaties (je kinderen niet in de weg zitten), het verschralen van je energie, opdrogen van je creativiteit, de verdere achteruitgang. 75 Jaar - het kan een onsje meer of minder zijn - lijkt dan een mooie leeftijd.
Maar, gunnen we onszelf geen uitloop meer? Is zorgen voor elkaar ook geen kwaliteit van het leven, is creativiteit alleen maar uit te drukken in de bijdrage aan …., Maar vooral, is zoiets een beslissing van jezelf of heeft je omgeving daar ook nog iets over te zeggen, in ieder geval van te vinden.
Af en toe ontkom je er niet aan, reclame. Het gaat me steeds meer tegenstaan. Ik probeer er maar iets mee te doen en ga ze indelen. Het kan op heel veel verschillende manieren. Bijvoorbeeld op een schaal van popi tot neutraal of nog erger, wetenschappelijk. Het doel is om iets te verkopen dus onbetrouwbaar. Daarom zijn die wetenschappelijke het ergste: de laboratoriumjas, de wasmachinereparateur en zo. Even erg is de reclame opgehangen aan betrouwbare stemmen of personages, het-had-je-buurman-kunnen-zijn types, de autoverkopers: die van Specsavers of Schoonenberg. Grr. De klanten (op de TV) zijn al even erg.
Aan de andere kant de popies: als stem (Kruidvat!) of als type zoals C1000 of die van AH.
Daarom, NPO terug naar twee netten en dan zonder reclame.
Land art in de Wilhelminapolder boven Goes en city art in Rotterdam. De wat botte vormen. Hamburger - geen-hamburger. Mooi om te zien.
Een wisselvallige week. Goede gesprekken over Werken aan de IJssel, in Cortenoever en toentertijd bij de Bomendijk. Maar moeten besluiten om het IJsselweekend te cancelen. Dat levert onrust op. Heel veel. Diep ademhalen en doorgaan.
Dat doet de specht ook. Die heeft rustig verder getimmerd. Zag hem wel bezig maar zie nu pas het resultaat. Dat mag er zijn.
'Gesecuritiseerde leningen', meestal hypotheken, hebben de crisis veroorzaakt. Verpakte bancaire rotzooi zou je kunnen zeggen. Ewald Engelen beschrijft in de Correspondent - neem een abonnement - hoe het allemaal weer helemaal terug is. Banken zijn de extra regels die even golden, moe en eisen van Europa weer meer ruimte om 'de economie te kunnen stimuleren'.
Elders kwam ik een verhaal tegen hoe de banken even de controle kwijt zijn maar vermogende nieuwe ontwikkelaars, woningbouwcorporaties met Chinees, Russisch, Maleisisch geld de stedelijke markt hebben overgenomen. Ze doen wat in de oliestaten nu al gemeengoed is: "We [they,GH]are replacing homes with investment units, to be sold overseas and never inhabited, substituting community for vacancy. The more we build, the more our cities are emptied, producing dead swathes of zombie town where the lights might never even be switched on."
Ondertussen praten wij hier over 'ondertussenheid'. We dachten dat de crisis ons ruimte zou geven (een soort tussentijd) om na te denken en te werken aan andere ruimtelijk ordeningssystemen waarin niet meer nieuw gebouwd wordt maar vernieuwd, gerestaureerd, tijdelijk-flexibel-stapvoorstap. Er begint misschien weer iets te gloren wat op RO lijkt.
Helaas. Nog even en de crisis is voorbij. Misschien dat IS en alle internationale spanning nog iets oplevert aan nieuwe inzichten maar dat leidt voorlopig alleen maar tot meer stoere taal, stevige ingrepen en nog meer big brother.
Vorige week een eerste bijeenkomst over leegstand en hergebruik van boerderijen in de Stedendriehoek. Even terug bij waar ik het hele vorig jaar druk mee was, agrarisch erfgoed. Maar ook weer niet want het gaat bij leegstand misschien wel vooral over al die boerderijen die geen behoudwaardig erfgoed zijn, maar waar met goedkope materialen - liefst nog wat asbest -, snel de eerste ligboxenstallen werden opgetrokken. Nu zit men ermee. Geen opvolging, geen herbestemming, geen sloopsubsidie meer en niemand die er wil wonen als men al op het platteland wil wonen.
We dachten hard na over oplossingen en werden geïnspireerd door twee ondernemers die 'gekraakt' inzetten op tijdelijkheid, kleine stapjes, deel-financiering. Het grote verhaal is er even niet, dan maar veel kleine, lijkt het.
De laatste week ondergedompeld geweest in Ode aan 't Halfvasten. Morgen maakt men een begin met het amoveren - een mooi woord voor opruimen, slopen, met de grond gelijk maken - van de boerderij met haar bijzondere verleden. Drie uitvoeringen die helemaal klopten. Het programma als geheel: een film, de boerderij zelf en daarna een theater. Telkens andere arena's, telkens andere emoties en effecten. Men werd steeds bozer, droeviger, berustender om het verdwijnen van 't Halfvasten daar in Cortenoever. Hier meer documentatie.
Waterveiligheid gaat ons allen aan maar respect voor de schoonheid van het verleden ook. Dat respect is er nog steeds te weinig.
Met de fantastische exit van Cornelis helemaal aan het einde verdwenen ook de verhalen. Gelukkig zijn er enkele bewaard in twee boekjes. 'Terug naar 't Halfvasten' van Agave Kruijssen (Geiten Pers Brummen) en, straks, de documentatie van de boerderij met de DVD van de film over 't Halfvasten.
Het probleem van de participatiemaatschappij is ongelijkheid: in kennis, tijd er voor hebben, geld en interesse. Vaak gaat het samen.Maar er is nog iets anders. In een gesprekje gisteren over de dijkverlegging Cortenoever werd me dat duidelijk (gemaakt).
Zij die moeten participeren worden overdonderd; door de gladde presentaties, posters, inloopbijeenkomsten met liefst een goodie-bag als aandenken, magazines en digitaal geweld. Als het zo fancy wordt gepresenteerd dan sta je al op achterstand. Want eigenlijk zou je willen praten & denken met een kop koffie, aan de keukentafel, stotterend en stamelend, zonder alle affe en klare schetsen en berekeningen die ook-anders-hadden-kunnen-zijn.
Was er maar minder geld.
Vandaag in Leiden een familie-uitstapje. Het was mooi weer en ook nog een beetje vakantie maar als je door de grachten vaart en in een natuurgebied rondkijkt aan de rand van de stad dan krijg je het gevoel dat het leven alleen nog bestaat uit recreatie, consumeren, genieten. Wie werkt er nog? Wel veel boten die wat gammel zijn, de nodige huizen & woonboten te koop etc., maar het lijkt een zorgeloos land.
Ze bestaan nog. Vakmensen die er voor gaan.
Hij is een gepensioneerde instrumentmaker die zorgvuldig een reparatie van onze Colemanbrander, al jarenlang kooktoestel bij de tent, uitvoert en daarvan schriftelijk en mondeling rapport uitbrengt. Hij vindt het de moeite waard om vast te leggen wat hij gedaan heeft en vooral waarom. Hij schrijft in een brief die ik krijg, als ik bij Bever het apparaat ophaal: "Na ons telefoongesprek van woensdag [Eerder belde hij al dat de reparatie geen € 60 zou hoeven kosten zoals geprognosticeerd, GH] ben ik begonnen met het demonteren van de brander-ring set. Daarbij werd meteen duidelijk wat de oorzaak was van het los zitten van de set. Er was een klinknageltje los gelaten […] Het klinknageltje heb ik vervangen door een RVS popnageltje. […] Hij doet 't weer als een zonnetje. Bijgevoegd vindt u ook het beloofde visitekaartje. Met vriendelijke groet, ….."
Op de foto de brander met, in een zakje, de kapotte onderdeeltjes die hij meestuurde.
Och, zat het leven zo nog maar in elkaar. Traag, wellevend, nieuwsgierig. Misschien moet je er gepensioneerd voor zijn.
Een nat weekend met vreemde woorden. Rottige Meente, trilvenen waren al bekend. De Opera van Nije Trijne niet altijd verstaanbaar. Het Vlaams bij David van Reybroeck gisteravond en het Fries van Tsjêbbe Hettinga uit Burgwerd waren invoelbaar maar ook niet direct duidelijk. Het was allemaal met liefde gemaakt en gepresenteerd. Daar past deze foto ook wel bij.
Gisteravond bijeenkomst over 't Halfvasten in Cortenoever. Op de heenweg stonden op een paar weilanden 60 ooievaars bij elkaar. Iemand had ze geteld. Op de terugweg kruisten me: twee konijnen, vier katten en een bunzing/marter.
Bijzonder hoe een ramp verloopt. Eerst gechoqueerd dat een vliegtuig uit de lucht wordt geschoten, maar dan, na een verdriet dat nu nog doorgaat, verontwaardiging over de Russen die dit veroorzaakten. Liefst gewapenderhand ingrijpen maar in ieder geval boycotten van Putin. Die reageert. En nu is het ach en wee om wat de boycot vanuit Rusland ons gaat kosten. Compensatie van Brussel is het minste. Land- en tuinbouw, verladers, transport, defensie-industrie. Maar die heeft een nieuwe markt in Kurdistan.
De wereld is vreemd aan het doen. Meer dan zomerse ongein, maar plekken vol serieuze ellende. Ben ook nog The Circle van Eggers aan het lezen. Maakt het er niet geruststellender op.
Kröller-Müller is dan weer een verademing zelfs bij code geel. Bekend terrein. Met blinkend(e) nieuwe beelden van Fabre. En 's avonds drie uur lang college van Reinbert de Leeuw.
Gelukkig zojuist weer afgevoerd van de lijst van digitale delinquenten. Was een week geleden wat teveel met account-aanpassing bezig geweest en dat deed de provider besluiten dat mijn IP adres besmet was. Kon bijvoorbeeld geen wekelijks bericht posten. Dank Julius dat het is opgelost.
Je beseft op zo'n moment weer eens hoe afhankelijk je bent van systemen, data, zonder dat je er veel vanaf weet. En hoe die afhankelijkheid steeds groter wordt. Gestolen digitale identiteit, moet er niet aan denken.
Gisteren in Wapserveen 'Mansholt' gezien van de Peergroup. Mooi locatietheater, rijke teksten. In het begin van het stuk had in de neiging om, toen Mansholt aan het einde van zijn carrière, onder invloed van Petra Kelly, aanhanger van de club van Rome werd en afgaf op alle landbouwintensivering, te roepen: "Hallo, wie heeft dat op zijn geweten?" Het kwam in het stuk natuurlijk aan de orde.
Toch blijf ik een wrange smaak houden bij al die wijze mannen - alleen mannen? - die aan het einde van hun loopbaan tot heel andere inzichten komen: Mansholt, van Agt, Wijffels...... Had dat nou eens wat eerder gedaan dan was ons misschien veel bespaard gebleven.
Heb vroeger Gregoriaans gezongen, beter, moeten zingen. Had nog nauwelijks benul van wat die muziek betekende.
Op vakantie kwamen we uit bij de Abdij van Solesmes, de 'genenbank' voor Gregoriaanse muziek en daar maakten we de sext mee, zeg maar het rond-de-middag gebed. Dertig Benedictijner monniken zongen er op de manier waarop het gezongen moest worden.
Wij zongen vroeger noten, hier werd muziek gezongen, met echte stiltes; de omgeving deed ook mee. Een bijzondere gewaarwording.
Leek een beetje op de ceremonieën deze dagen op vliegveld Eindhoven.
Er komen steeds meer vreemde strijders bij. Het woord strijder alleen al, alsof het iets eldels en neutraals is. Het wordt allemaal complexer en in ieder geval gevarieerder, links en rechts voldoen al lang niet meer. Israëliër of Palestijn, Maidan of separatist, shiiet of ISIS, Assad of jihadist. Wat moet je er in godsnaam allemaal mee? Blijkbaar vooral in gods naam. Wat betekent vrijheid in dit geval? Wat is wettelijk en wat wetteloos? Hoever mag je gaan? Steeds verder lijkt het.
Een korte vakantie met van alles wat. Les Machines & Jules Verne in Nantes, toeristisch geweld rond Monet in Giverny, de maakbare samenleving van Le Havre, de tour in Noord Frankrijk, gebiedsontwikkeling aan de haven in Duinkerke en een vreemd oorlogsmonument in Vlaanderen. En nog twee dagen Parijs op Montmartre. Genoeg gezien voor de zomer.
Er is weer van alles moois te beleven, meemaken, bedenken. Zondag in Losser de presentatie van de Souvenirs van de Woeste Grond, een verhalenproject waar souvenirs van zijn gemaakt. Enthousiast en mooi gemaakte objectjes met het verhaal van het gebied. De verpakking alleen al.
Voor 't Halfvasten moeten we ook wat echt moois maken. Een boekje, uniek vormgegeven en gelimiteerd uitgegeven. Een verhaal van de boerderij. Stel je voor.
De zaterdag ervoor. De lessen van Mevrouw Lohmark van Judith Schamansky besproken. Een fantastisch boek. De liefdevolle beschrijving van een liefdeloze, gemankeerde lerares.
Vier weken geleden begonnen om geld te crowdfunden voor ’t Halfvasten, een film- en theaterproductie van IJsselhoeven. Via voordekunst.nl. (Als je snel bent, doe nog mee!). Toen ik de eerste ‘ring’ benaderde, mijn (brede) familie was de eerste reactie: dit deed Heeroom (een oom die priester is) vroeger ook als hij op verlof kwam, dan stuurde die een bedelbrief en preekte-voor-geld of je kreeg zo'n lullig bamboe schilderijtje! Het klopt, het is bedelen en daar is geen lol aan. Maar het is ook anders: je moet je verhaal klaar hebben, je moet telkens wat anders benadrukken, laten zien, je moet enthousiast zijn over je aanbod en je kunt, meer dan vroeger, heel veel (sociale) media gebruiken. Je hoeft in ieder geval niet te preken.
Zelf ‘funden’ is veel leuker. Je kunt kiezen, je komt van alles en nog wat tegen en je houdt er altijd wat aan over: contacten, inspiratie en soms heel mooie en waardevolle dingen.
Deze week af en toe een beetje vakantie. Bijzondere HF voorstellingen in Amsterdam. Eerst het 'intellectuele' ballet van Rosas, Vortex Temporum. De volgende dag Spades, een andere draaikolk, een productie die zo ingenieus in elkaar zat, technisch en qua verhaal, dat het bijna griezelig werd. En ‘s middags een bezoek aan het Verwoeste huis. Marja Teeuwen heeft in Noord een portiekflat die gesloopt gaat worden 'verbouwd' door vloeren door te zagen, beeldhouwwerken van stapels badkamertegels en deuren etc te bouwen, onverwachte doorzichten te maken.
En vandaag werd de laatste veerboot, de Dommerholt, een houten roeiboot die de familie van de pontbaas had bewaard, overgevaren van Gorssel naar Wilp. Het stukje geschiedenis wordt op de Kribbe bewaard.
Kwam op de site van Tjeerd Veenhoven een fietsje tegen dat ik met plezier (na-)maakte. Dat mocht. Het dingetje is waarschijnlijk niet echt kindvriendelijk (wel een stuur maar niet sturen) maar het is een poepie. Kleindochter ook.
Vorige week feest, nu minder. Crowdfunding voor ‘Ode aan ’t Halfvasten’ loopt niet geweldig. En de gevraagde bijdrage van het Waterschap dreigt, zoals het er nu uitziet, erg tegen te gaan vallen. Argument, "wij mogen geen geld geven want we werken met maatschappelijk geld”. Vreemd. Ondertussen een heel gebied voor miljoenen, miljoenen op de kop zetten, en met fraaie PR uitleggen waarom het allemaal moet, boeren uitkopen. Maar oog hebben voor de maatschappelijke gevolgen voor de streek als geheel, waar Ode aan ’t Halfvasten het ook over heeft? Democratische legitimering, ‘participatiesamenleving’? Het wordt tijd voor een maatschappelijk MER. En een 1% regeling maatschappelijke initiatieven bij grote werken.
Helemaal vergeten, HX blogt al tien jaar! 10 mei 2004 de eerste blog geschreven. Bijna wekelijks of vaker. Feliciteren mag.
Soms kwam het uit mijn tenen, meestal met plezier. Blog is ouderwets. Geen likes, geen re-, geen favorites. Ik schreef het om mezelf te dwingen actueel te blijven, niet voor een publiek, hoewel het viral gaat. Zelden een reactie, anders dan, "las dat je ...." Niets privé maar over werk en zo en de dingen van 't leven.
Had me voorgenomen om te kijken hoe, na tien jaar, verder te gaan. Stel dat nog even uit maar misschien ooit een tumblr pagina, geen facebook, of een dagboek of helemaal niets. Hoewel, het is wel leuk om te schrijven. Voorlopig vind ik ook dat het moet. Telkens wat anders.
Bijna twee en een half jaar geleden liet ik u weten dat Lococensus en Tricijn onder de naam gemeenschappelijke regeling Gemeenschappelijk Belastingkantoor Lococensus-Tricijn voortaan de waterschapslasten zouden innen. Ik noemde dat toen pure poëzie. Vandaag krijg ik een schrijven van Bert Groeneveld, directeur GBLT waarin hij me laat weten dat het daar niet bij blijft maar dat GBLT de nieuwe naam van de organisatie is geworden. De naam is afgeleid van Gemeenschappelijk Belastingkantoor Lococensus-Tricijn. Er is ook een nieuw logo.
Het houdt maar niet op.
De stekker lijkt er uit te gaan. Nu definitief. Niet langer dromen van duizenden arbeidsplaatsen (!) en van een regionale trekker van jewelste(!). Nu zou je kunnen dromen van een langzame ontwikkeling. Neem Museum Insel Hombroich als voorbeeld. Vrijdag was ik er nog, het was prachtig. Een rijke mecenas nodig die deze keer geen kunst koopt bij Christie's of op de TEFAF maar investeert in langzame groei. Bomen mogen blijven staan. Moet zelfs.
Vanaf vandaag staat 'mijn' project online: geld bijeen zien te krijgen voor 'Ode aan 't Halfvasten', een theater en filmproductie om de laatste boerderij die gaat sneuvelen voor de Ruimte voor de Rivier in Cortenoever, te gedenken. Hieronder de link. Geef ruimhartig. De boerderij, Stichting IJsselhoeven en de productie zijn het waard.
In Londen wordt op dit moment een theaterstuk opgevoerd waarbij gevraagd wordt de mobiele telefoon niet uit te zetten, alleen op stil. Want tijdens het stuk gaan de spelers aan de slag met de gegevens die bekend zijn van het publiek van die avond via de kaartjes die van tevoren via het internet zijn gekocht en met de mobiele gegevens tijdens de voorstelling want mensen moeten hun mail of sms checken. Fascinerend. We laten steeds meer sporen achter. Dat zegt iemand die een zware digitale gebruiker is.
Dacht dat dit het tijdperk van de vrouw was. Maar voorlopig domineren motorbendes - 80% van de leden heeft een strafblad! -, de Ajax- of whatever hooligans, de Jihadstrijders en de groene mannetjes in Oost-Oekraïne het nieuws. Bisschoppen zaten/zitten aan jongetjes en bankiers aan het geld. Doorgeslagen machismo en wellust. Gelukkig hebben we een koning die, alsof-hij-het-ook-niet-allemaal-weet, is geportretteerd. Wel mooi.
Het Jaar van de Boerderij is dan wel afgelopen, maar ik ben toch nog veel met boerderijen bezig. Hergebruik, verbouw, energie, maar ook het niet materiële. Vorige week op een ‘open huis’ geweest in Groningen, windboerderij Ruigewind, en bij de selectie van de mooiste boerderij van Utrecht. Mooi is dan een erg relatief begrip, voor iedereen anders. In Lauwerszijl ging het om een interessante biografie, een ‘eigen’ verbouwd voorhuis, van een windmolenfanaat en een keramiste. Het levert een bijzonder plaatje en een plezierige middag op.
Een tijd geleden van het eerste jaar van Newsroom genoten. Af en toe diep ademhalen om het tempo bij te benen. Was wel ondertiteld. Deze persiflage is dat niet, maar is zó Newsroom.
Burkas en niqaabs zijn er niets bij. Bivakmutsen zijn in. Inbraken, hooligans , militairen / mannen-zonder onderscheidingstekens en voertuigen zonder registratie. Alles wordt onherkenbaar gemaakt omdat alles wordt geregistreerd. Escalatie op alle fronten. De koude oorlog was meestal ondergronds en geheim, nu komt het allemaal boven de grond. Nog akeliger.
Met al dat mooie weer nu word ik een beetje bang dat alles straks op is. Hoeveel mooi weer houden we dit jaar nog over? Want ieder jaar is er een vastgestelde hoeveelheid zon, regen, wind, temperatuur te vergeven. Toch?
Er overkwam me iets vreemds. Wielen vervangen en de wielmoeren waren niet goed vastgezet. Op weg naar Zutphen stond ik uiteindelijk langs de weg met nog één wielmoer net niet verloren. Geluk gehad. Heel veel. Daarna moest ik nog twee keer in Zutphen zijn en zoals iemand die bestolen is nog een hele tijd meent zijn gestolen bezit te zien of daar naar uitkijkt, vond ik op twee plekken nog bouten langs de weg terug. Het zijn nu aandenkens.
Vanavond een korte bijeenkomst van de ambassadeurs van de IJsselbiënnale die in de zomer van 2015 voor het eerst gehouden gaat worden langs de IJssel Een fantastisch project en een nog grotere opgave. Zeker in deze tijd. Je zou denken, omdat cultuur een beladen begrip is. Het mooie is dat iedereen enthousiast is en het niet heeft over ‘kunst, wat moet je daar nou mee’, maar het ziet als een vehikel voor gebiedsontwikkeling, voor alles wat rond de rivier gebeurt.
De bijeenkomst was op de Natuurderij. Kon het niet laten een foto te maken van deze wc-versiering, want ik schrijf deze dagen over MRIJ vee voor de biografie van de IJssel. Kortom, maak werk van toevalligheden!
Vanavond nog een stukje verkiezingsdebat gezien. En daarna Borgen. Ik ga toch maar op Birgitte Nyborg stemmen. Simpele politieke kwesties en aan het einde van een aflevering is er weer een issue opgelost. Echte drama politiek, want het gaat om de mens achter de politicus/politica. Bij het verkiezingsdebat ben ik daar weer niet achter gekomen.
Maar ik ga natuurlijk wel op de juiste partij stemmen. Heb er vanmiddag nog voor gefolderd.
Vreselijk deze tijd rond de verkiezingen. Hoe partijen en vooral personen issues bedenken om te scoren. Pure propaganda en framen. Het is droef gestemd met de democratie als dit het kiesgedrag moeten bepalen. Stemmen doe je op grond van je overtuiging in de loop van de jaren opgebouwd, niet door publicitaire toevalligheden en hypes. O zo.
Een theaterstuk, gemaakt met een tekst waarin 176 bladzijden lang alleen Murmel (marmer) wordt gezegd. De tekst is van Dieter Roth, fluxus kunstenaar. Het stuk werd gisteravond in A'dam gespeeld door de Volksbühne uit Berlijn. Er was geen vertaling nodig. Indrukwekkend, anderhalf uur genoten. Je moet als theatermaker en speler maar durven. Gaan we op Halfvasten ook doen.
Sport, topsport. Het is allemaal zo ontzettend serieus. Het gaat alleen maar om presteren. Verbeten gezichten, onzinnige interviews, veel emotie, zelden schoonheid. Soms zie je er iets van, in de herhaling, in slow motion. En de toeschouwers? Die gaan uit hun dak, balen als een stekker. Naarmate de prestatie groter is, is de uitbarsting, ontlading uitzinniger. Superlatieven. Er ontbreekt ten ene male relativering, betrekkelijkheid. Humor? Solidariteit? Al die eigenschappen die het leven leefbaar maken? Zeker voor hen die minder presteren.
Deze dagen druk met het verwerken van IJsselID inzendingen voor een prijsvraag IJsselProduct. Meer dan 50 reacties, geweldig. Maar wat vreemd? Men heeft drie maanden de tijd om in te sturen en ik begon al te wanhopen, er kwam maar niets. Tot de laatste dagen: 80% van de inzendingen komt de laatste week en 40% de laatste twee dagen. Ik tweette al dat kunstenaars net mensen zijn. Want waarom kom je onder tijdsdruk tot grotere prestaties of zelfs überhaupt tot prestaties? Omdat je geconcentreerd moet zijn, omdat je alles hebt kunnen overdenken, omdat je weet dat het af moet en dat levert weer adrenaline? Of is het veel leuker om, als het niet hoeft, wat te lummelen?
Zondag een bijzonder gebeuren. We, de leesclub, bespraken het Been in de IJssel, in aanwezigheid van de schrijver, Joris van Casteren. Hij was met dochtertje naar Den Nul gekomen. Want zo'n boek moet je natuurlijk wel bespreken bij het corpus delicti (van het boek wel te verstaan); bij Restaurant Ripperda, goed in kroketten, uitsmijters maar nog zonder een 'IJsselbeen menu'. Dat gaat nu veranderen want er kwam ons zelfs een nieuwsfotograaf vastleggen toen we rond het graf stonden. De laatste rustplaats is bij een anoniem paaltje waar iemand een fles (Duits) bier had neergezet.
Joris bleek ook grote waardering voor Sebald te hebben. Dan moet het wel goed zitten.
Deze dagen het voorkeursalternatief IJssel in het kader van het Deltapropgramma Rivieren doorgenomen. NB. Dit is al een zin om stil van te worden.
Ik vind het altijd weer leuk om mooie, vaak nieuwe woorden & begrippen tegen te komen. Deze keer zijn dat: meerlaagse veiligheid, systeemdijken, evacuatiefractie, Deltagovernance, rivierklimaatpark, een gevolgbeperkende wal, lichte reservering, hydraulisch knelpunt.
Zo komen we verder.
Gisteren sloten we het Jaar van de Boerderij 2013 af. Ik stond een jaar geleden niet te popelen om eraan te beginnen. Veel gehannes voor de start en het vooruitzicht van een jaar trekken en doen. Maar ik neem er nu een beetje weemoedig maar ook trots afscheid van. We hebben met alle bescheiden middelen heel veel gedaan en bereikt. Gisteren op de bijeenkomst op de wierde van Niehove, verscheen het boek 'Van herbestemming naar hergebruik, het verslag van het Jaar van de Boerderij'. Ook om trots op te zijn.
Maar geen tijd voor weemoed. Er is nog genoeg te doen.
Ben Nicole Montanje aan het lezen 'Makelaar in Pruisen'. Ze vraagt zich in een essay af of het mogelijk is om rook af te drukken. Niet als een plaatje van rook maar rook zelf. Zo heb ik ook van die vragen. Kun je fatamorgana's fotograferen. Een nieuwe kleur benoemen? Gruin, zwit. Etc. Of water maken van poeder? Wat is oude lucht? Lucht als een eigen iets of is die altijd de vulling van een ruimte en gemaakt van ....? Het zijn niet van die existentiële vragen maar door te zoeken naar wat niet is of niet kan, kom je weer verder.
Gisteren bij de opnames geweest voor een item over herbestemming van boerderijen in het programma ‘Altijd wat’ van de NCRV. Dan dreigt te gebeuren waar je altijd beducht voor moet zijn maar je niet altijd in de hand hebt. De plaatjes gaan met het verhaal op de loop. Want verval levert mooie beelden en voor je het weet wordt de boodschap: “Het kan toch niet zo zijn dat we al dit (eens) moois laten vergaan”. Terwijl, als je plaatjes ziet, de reactie eerder zal zijn: “Wat moet ik in godsnaam met zo’n ingestorte boerderij. Hoeveel geld van vermogenden of maatschappelijk geld is niet nodig om dit overeind te houden”. De discussie zou moeten gaan over wat wel en wat niet te behouden en wat is het echte belang van behoud. Hoop dat dat toch voldoende aan bod komt in de (montage van de) reportage (dinsdagavond 28 januari, NCRV, Ned 2).
Vandaag de Fundatie in Zwolle bezocht. Het was druk, te druk voor een museum met dit aanbod lijkt me. De extra bezoekers (dus buiten hen die vroeger ook al eens kwamen) komen vooral voor 'het oog' dat op het gebouw staat. Eigenlijk logenstraft het dat wat iedereen altijd zegt: Nederlanders houden niet van iets bijzonders, dus hou het maar gewoon. Blijkbaar ligt het toch anders. De aandacht die dit vreemde architecturale object krijgt past in bij de festival-lisering, de blockbuster-tentoonstellingen, de behoefte aan het bezoeken van iets dat bijzonder is. Iedereen krijgt er een tik van mee.
Het is al bijna traditie. De afgelopen weken tijd genomen om een paar ‘series’ te zien. Heftige deze keer. Newsroom, Unsere Mütter unsere Väter, Homeland, Black Mirror. Wat doen we ons aan? Autisten, ADHDers, lithium slikkers, borderliners. Goed dat er tussendoor nog Downton Abbey en de wat tragere Engelse politieserie Broadchurch te zien waren. Toch rustige dagen gehad.
Je moet maar durven. Bisschop Wiertz vindt dat er een beschermheilige voor de misbruikslachtoffers moet komen.
HX wenst u een gezond, gelukkig en goed 2014.
