Deze week nog twee bijeenkomsten gehad van het project KIJK en bij allebei was er iets aan de hand. De tweede bijeenkomst,donderdag, over woonlandschappen was tegen de gewoonte in slecht bezocht. We waren met een klein klubje, 7 man, te weinig voor ons doen. We konden daarom wel stevigover de materie praten maar iets meer mensen, het had gemogen.
De andere bijeenkomst, het debat over ruimtelijke kwaliteit was wel druk bezocht, 50 mensen. In DOK H2O, een ‘creative class’ café in Deventer. Ik mocht het debat leiden en ik maakte er deze keer niet veel van. Ik maakte de klassieke fouten die iedereen wel eens maakt maar die bij zoveel (onderwijs)ervaring toch niet meer mogen voorkomen. Onvoldoende ingeschat wie het publiek is: deels het Rondeel publiek en deels het IJsselhoeven publiek, elk met haar eigen achtergrond. Verder onvoldoende focus op het onderwerp. Een discussie de alle kanten opging en vanaf het begin niet duidelijk was. En tenslotte een setting die niet mag bij een debat: een slechte akoestiek, dus microfoons; stoelen achter elkaar; dus je ziet elkaar niet maar hoort elkaar alleen; en tot slot van ramp vergat ik om de beide inleiders, die een prima verhaal hadden gehouden, voor het publiek te zetten. Ook zij moesten zich omdraaien om iets te kunnen zeggen.
Ik was/ben ontevreden. Daarom is het maar goed dat er voor dit jaar en begin volgend jaar geen bijeenkomsten meer zijn. Je moet je ook niet overeten.
Dat het debat toch nog zoveel oplevert – of ligt het aan de goede journalist? - kunt u hier lezen.
Nu hebben we eerst een paar dagen vakantie verdiend in Krakow.

Vandaag met hopelijk de laatste digitale exercities bezig geweest om van PC op een MAC over tegaan. Als je zware PC/windows gebruiker op een MAC gaat werken, omdat die echt zoveel mooier en vriendelijker is, dan kom je in een nieuwe wereld. Je moet eerst afkicken. Want ik ga natuurlijk op een MAC niet net doen of het een PC is, dus ik wil me wel de MAC zaken eigen maken. Alles heb je nieuw nodig: local hosts, nieuwe PHP sofware, ftp. Allemaal nieuw routines. Maar het is zo goed als gelukt. Wel met wat strategische hulp. Ik hoop dat ik over een paar weken kan zeggen dat ik niet meer naar een oude routine terugverlang.

Gisteravond weer een plezierige bijeenkomst gehad met mensen die betrokken zijn bij IJsselhoeven. Een mens of 45 was er op de Haere, het nieuwe onderkomen van IJssellandschap. Prima sfeer, prima programma. Het bijzondere is, ik heb het al vaker gezegd, dat er op zo'n avond telkens weer andere mensen op af komen en dat het altijd zeer geanimeerd is. Iemand merkte op dat het is net een vriendenclub is. Dan moet je wel uitkijken, want het moet daardoor niet exclusief worden. Is het ook niet.
Maar er is zorg: hoe houden we het vol? Hoe krijg je nieuwe, goede mensen er weer bij? Hoe hou je het overeind. Er ligt al weer een nieuwe aanvraag voor een aanzienlijk bedrag. Financieel hoeft het geen probleem te zijn want de provincies en gemeenten brengen anders het geld toch maar naar IJsland. (Overigens niet die overheden, met wie wij te maken hebben). Wat is de zorg? Een paar mensen steken er erg veel tijd in. Onbetaald of betaald. Ik als eerste. Het is niet anders. Waarom doe ik het? Het is allemaal erg leuk, plezierige mensen met wie je te maken hebt en zolang je zinnige zaken succesvol doet, kun je het lang volhouden.
De laatste weken heel veel tijd besteed aan de voorbereiding van de expositie over IJsselhoeven in het Rondeel. Lies ook. Het wordt bijzonder en mooi. De tentoonstelling wordt 20-11-geopend en loopt twee maanden. Daarna beschikbaar voor een opstelling elders. Het spannende werk, als alles moet kloppen, moet nog komen: vanaf midden volgende week moet het ingericht worden. Er is ook een begeleidend boekje gemaakt, een beauty, weer door Jos vormgegeven.
Door dat alles kom ik nauwelijks meer toe aan andere projecten en nog erger, aan het bijhouden van contacten die iets op kunnen leveren. Heb te weinig uitstaan. Bijna 10 jaar ervaring als bedrijf heeft me wel geleerd niet te bezorgd daarover te zijn: als je goed werk levert dan komen de opdrachten ook wel.

Gisteren genoeglijk gewandeld en daarna gegeten omdat Jan van H. over was van Vietnam. Een aantal collega's vond dat zijn pensionering gevierd moest worden. We haalden herinneringen op aan Wageningen en aan het werkzame leven. Voor Jan is dat dus over en hij zit ermee. Het zwarte gat, niet meer nodig zijn. Bovendien leeft hij in een andere maatschappij waar taal het contact met anderen extra moeilijk maakt.
Vrijdag kort een excursiebijeenkomst van het Gelders Genootschap op die bijzonder mooi getransformeerde IJsselhoeve, de Nijensteen, mogen toespreken. Vooral gemeentelijke vertegenwoordigers er nog eens op gewezen hoe belangrijk het is om lokale initiatieven te kennen en te koesteren. Je ziet de argwaan, het idee dat-je-het-als-overheid-zelf-moet-doen. Misschien is iets blijven hangen van het enthousiasme ipv de boodschap. Ook dan hebben we weer iets gewonnen.
Deze dagen erg druk met de voorbereidingen van de tentoonstelling op het Rondeel die er 20-11-moet staan/hangen. En een paar 'schrijf-projecten'. Moet weer achter nieuwe projecten aan. Net een offerte misgelopen om een onwaarschijnlijke reden: te laag geoffreerd! Dat is extra zuur.

Ben heel druk, te druk, maar ook gefascineerd door de financiÎle gang in Amerika dus in de wereld. Over de getallen die ermee gemoeid zijn. Ze worden gewoon met droge ogen uitgesproken of het niets is.
Over de verkiezingen in een twee partijen systeem. Als je dat zo volgt dan lijkt de uitslag bepaald te worden door allemaal toevalligheden: of Mc Cain teveel met zijn ogen knippert, over de akelige toon van de toespraken van de republikeinse kandidaten; of Obama wel / niet zwart praat en decent is. Of het gaat over de missers van Palin - en dat zijn er veel en voorturend. Gelukkig gaat het ook nog over de economie en dan staan de toespraken stijf van de beloften voor belastingverlaging. Hoe kan dat in deze tijd?
Blijkbaar kun je in een tweepartijen system niet uitgesproken zijn want de winst kun je alleen in het midden van het electoraat halen.
Maar waar zit dan in de VS die 30% van de stemmers die, zoals hier, extremer links of rechts wil stemmen. Lijkt me voor hen heel frustrerend. Je kunt alleen maar 'terrorist' roepen bij een toespraak van Palin als die het heeft over Obama. En dan staat het hele land op de kop. Dat doen we in Nederland wel anders met Wilders en Verdonk cs..

Lang niets meer geschreven. Er gebeurt wel het nodige: een vergadering van de klankbordgroep van Stichting IJsselhoeven, wachten op de uitslag van een offerte, zorgen dat de SURF aanvraag de deur uitgaat - en deze keer zal die goedgekeurd worden! -; volgen hoe Mc Cain een farce van zichzelf en van zijn VP maakt, voor zover die het zelf al niet doet. Zien hoe hier een prachtig terras wordt gelegd van echte oude waaltjes. Rekenen aan de financiÎn van IJsselhoeven, best lastig. Nu al nadenken en vastleggen wat je in 2012 wil doen voor dat project. Wat doen we ons aan? Janne en mijn verjaardag gevierd, met taart, bij de watervallen in Loenen, de hoogste van Nederland en daarom op de laatste (?) mooie zondag van het najaar door heel veel bezocht. Inspiratie opgedaan voor het beschrijven van de relatie tussen stad en land in Apeldoorn. Dat is een hele klus in een stad die vooral stad wil zijn en zich zo op het oog weinig gelegen laat liggen aan haar buitengebied. Vergelijk het met Deventer, je krijgt daar een heel ander verhaal. Een tweedehands i-Mac aangeschaft. Nooit gedacht dat ik van een PC af zou stappen, maar de Mac is zo ontzettend veel mooier en minstens even gebruiksvriendelijk. Het is wel even wennen aan de codes en de eigen taal. Een babybijeenkomst kort meegemaakt. Gehoord van het overlijden van Paula, die drie keer borstkanker teveel werd. Dan is alles weer relatief heet het. En dat is ook zo.

Ik denk dat de afrit onderaan de afslag op de A50 bij Arnhem Noord, komende vanuit het noorden, meedingt naar de smerigste plek langs een snelweg. Er is nog niet eens een Mc Donalds in de buurt, het nodigt niet mÈÈr dan elders uit om rommel uit de raam te gooien, maar er ligt telkens weer een hele verzameling blikjes, zakjes, papier, gewoon troep. Is dat een afspraak, trekt rotzooi elkaar aan, komt het door een vaste windrichting, aanzuigende werking, of heeft RWS het opgegeven daar nog iets aan te doen?

Hou mijn hart vast van wat er aan het gebeuren is in de VS. Het lijkt weer vier jaar geleden. De democraten hadden een zeker overwinning op zak. Ze hoefden het alleen maar vol te houden tot de verkiezingen en wat gebeurt? Ze laten zich helemaal het initiatief uit handen nemen. Nu ook weer. Obama stond comfortabel en kon makkelijk een tijdelijke winst van de republikeinen vanwege de conventie verwerken Maar er is weer iets dramatisch gebeurd. Palin is op het toneel gehaald. Een onervaren, conservatieve gouverneur uit de kleinste staat in de VS, diep christelijk. Attractief, zeker vergeleken met opa Mc Cain. Wanneer wordt ze echt aangepakt en 'uitgekleed'. En de democraten staan weer te schutteren. Weten niet hoe ze haar moeten aanpakken. Want de GOP speelt het geweldig en vals en de democraten zijn nog netjes. Wat die Republikeinen ook weer lukt is om met ouderwetse, family-yalue, American dream, small town, Palin-your-neighbour, WASP, romantische onzin de aandacht af te leiden van alle ellende die ze de afgelopen jaren hebben veroorzaakt. O zo.
Wat een ramp. Nog een keer vier jaar van mensen die denken dat de wereld vooral door militair optreden tot rede te brengen is, dat kan toch niet? Dat moeten de Amerikanen toch ook wel door hebben? Maar zoals Joe Klein (Time 10 sept) zegt: "Americans like stories more than issues".

Om nog maar eens een clichÈ te gebruiken: vakantie is er om iets anders dan normaal te doen. Dat lukt je niet als je gewoon thuis blijft en ook een beetje vakantie wil houden. Ik ga toch gewoon door met wat ik normaal ook doe alleen wat minder betrokken, fanatiek, overtuigd, effectief. De PC staat om de hoek en is altijd on-line, aan het huis moet ook het nodige gebeuren. Alles gaat tien keer langzamer dan normaal, tenminste bij mij; omdat je toch ook een beetje vakantie hebt, de juiste persoon er niet is, de openingstijden anders zijn.
Kortom, je kunt maar beter op vakantie gaan. Dat gehang om huis is niets waard.
Een van de weinige heldendaden die ik gepresteerd heb is een artikel over de eerste ervaringen vanuit het project KIJK bij de Groene Rivier, een artikel dat in-08-in Landwerk staat. Ik zal het tzt wel uploaden.
Uiteindelijk toch nog een paar dagen weg geweest en -nog een clichÈ- dat voelt als een hele vakantie. Zeker als je er ook nog uitgebreid over schrijft. Wat ik nu ga doen.
Het doel was Watou de jaarlijkse poÎziezomer in een klein onaanzienlijk dorpje aan de Vlaams-Franse grens. Deze keer besloten we er drie dagen vakantie van te maken. We hebben de gewoonte om, als we iets in de krant tegenkomen, dat een bezoek, nu of later de moeite waard lijkt, het uit te knippen. Dan pakken we die knipsels, voegen daar aan toe waar we ondertussen van gehoord hebben als de-moeite-waard en we maken er een vol programma van. Ook nu weer.
Laat ik alle bezochten objecten maar eens opschrijven. Je kunt het zo nareizen.
Vertrokken van huis, geluncht in de bRoodstop in Oudenaerde, een tankstation, annex vers broodjesrestaurant, annex designverzameling. Iedereen van de firma die ondertussen al meer van dergelijke pompen heeft,heeft een eigen hobby en die zijn bijeen gebracht. Vader zorgt voor het design; ook het gebouwtje is onder architectuur gebouwd, gladde betonplaten. Alles wat er staat is ook te koop. Moeder verzorgt de catering en de zoon exploiteert het benzinestation. Het is echt even anders en heel relaxt. Met een gezelschap kun je er ook terecht.

Daarna Watou. Ik had het eerder aan iemand beschreven als ÈÈn grote verzameling lelijke huizen die samen een dorp zijn, maar Lies liet me zien dat dat toch niet zo was. Wel oud en mooi/lelijk naast elkaar, maar ook opgeruimd, een heel mooi pleintje waar je de poÎzie en beeldende kunst al gelijk tegenkomt. Alles bij elkaar helemaal niet onappetijtelijk. Herinneren is blijkbaar wat anders dan goed kijken. Over de expositie kun je elders wel lezen. Veel Claus, een heerlijke video over hoofddoekjes, het-symbool-voorbij. Zoals Marjoleine de Vos van Watou zei: de dichtregels blijven naderhand om je heen hangen. De beelden ook.

Daarna gelogeerd in een B&B in Ieper. Een oud, mooi ingericht huis helemaal tot onze beschikking in het hartje van de stad, Charlotte's house. Voor het eerst de Last Post bij de Menenpoort meegemaakt. Bij 'In Europa', wel gezien dat er nog mensen op af komen maar zoveel had ik niet verwacht. Het is niet moeilijk daarna in gesprek te komen over de verschrikking van de grote oorlog, van iedere oorlog.
Volgende dag nog iets mee meegekregen van die idiotie. Twintig jaar geleden drie dagen gewandeld in de buurt van Ieper om iets van de WO I mee te krijgen. Ik belandde op de derde dag in een cafeannex museum en toen had ik opeens genoeg van alle ellendige geschiedenis. Nu wilde ik dat museumpje nog wel eens zien en na wat omzwervingen kwamen we er. Bij Hill 62, Sanctuary Woods.


Het lijkt op het Museum van Steyl voordat het 'verantwoord' werd aangepast. Twee zaaltjes afgeladen vol met oude granaten, geweren, helmen, gasmaskers, schroot, telefoons, beelden, foto's. Zonder bijschriften, zonder opmaak. Museaal onverantwoord, maar gelukkig bestaat het nog. Niet interactief. Buiten zijn de loopgraven bewaard, al 90 jaar. Je kunt je de bevroren voeten, de voetrot, de claustrofobie, het ongedierte voorstellen. En Jacques Schier, de eigenaar, hij zat er nog op zijn kruk, alleen wat ouder en dikker geworden. Het bijzondere van het museum zijn de d3-D kijkkastjes met foto's van loopgraven, het niemandsland zonder bomen, de modder en vooral de dode paarden en mensen, opgezwollen, kapotgeschoten. Kon me nu weer voorstellen dat het ons toen, 20 jaar geleden, genoeg was.
Vlakbij ligt Hill 60, zo strategisch van belang dat die in een paar jaar tijd wel vier keer van eigenaar veranderde en er duizenden voor sneuvelden. De loopgraven liggen er alleen nog als patronen.

Toen naar Machelen-aan-de-Leie. Het Roger Raveel museum, een bijzonder gebouw middenin een gewoon dorp. Voor een bijzondere schilder. Hele mooie kleuren, een prachtige symboliek, altijd combinaties van werkelijkheid en fantasie, van buiten en binnen, van echt en onecht. Maar ook daar weten anderen veel meer van. Gewoon de moeite waard.


Reve ligt ook begraven in Machelen en ik kon het niet laten daar even langs te gaan. Reve was van het volk. Nou dat is gelukt. Geen enkel onderscheid met al die andere graven. Alleen wat steentjes op het graf, blijkbaar een nieuw symbool afgekeken van Schindler's list en een briefje van een fan.
We hadden ook een knipsel van de Verbeke foundation in Kemzele uitgeknipt. Ook weer een museum (galerie, verzameling) gepresenteerd op een manier die je niet verwacht en waar je aan moet wennen. Een groot ruig terrein, kassen en loodsen. Het was een kwekerij van palmen en andere grotere siergewassen. De hallen waren vol met kunst. De vaste collectie bestaat vooral uit collagekunst en assemblages. Daarnaast is er deze keer een indrukwekkende tentoonstelling van kinetische kunst: machines, bouwwerken, objecten, laboratoria, die bewegen, waarin dingen gebeuren. Jammer dat veel kunst 'het niet deed' enkinetische kunst die niet beweegt, dat boeit niet. Ook deze keer, veel kadavers, vergankelijkheid, griezeligheid en dood. Het leek of we niet van WO I loskwamen. De kassen, waar van alles in gebeurde, maar wat precies? Verder is de foundation de thuisbasis voor Koen van Mechelen met zijn cosmopolitan chicken en dat is iedere keer wel weer iets bijzonders.
Voor korte uitstapjes proberen we vaak wel een bijzondere overnachtingsplek te vinden. Daarom overwogen we te overnachten in de 'darm' van Joep van Lieshout die op het terrein staat/ligt. Maar we reden door naar Antwerpen om in een afgetrapt hotel te overnachten. Hadden toch beter in Kemzele kunnen blijven.
's Avonds nog even door de stad gelopen, de stationsbuurt, daar waar tien jaar geleden het open designcentre 'de Winkelhaak' is gebouwd. Het idee was dat - indachtig creatieve economie - dat de buurt zou opkrikken. Het zou andere bedrijfjes en bewoners aantrekken. Heeft het gewerkt? De buurt zag er aanzienlijk schoner en aantrekkelijker uit dan toen. Maar de Winkelhaak was waarschijnlijk een van de ingrepen.
We belandden nog op een buurtfeest met een podium met Afrikaanse muziekanten en eromheen op het pleintje wel 20 eettentjes van allemaal verschillende nationaliteiten. Jammer, we hadden net te vroeg gegeten om hier nog van te genieten.
In Antwerpen hadden we willen winkelen maar toen we die morgen de stad inliepen (15 augustus) was alles dicht. Het was Antwerpse moederdag, Maria ten hemel opneming, met een grote markt in het in het centrum. Op een uitstapje mislukt er ook wel eens wat.
We zijn omgekeerd en tenslotte nog naar Eindhoven gegaan en daar het nieuwe oude designhuis bezocht met een expositie van fietsen in alle mogelijke standen en rangen. En nog even een stukje Van Abbe Museum.
Voor even weer genoeg kunst en aanverwante zaken. Hoewel, vanmiddag naar Radio Kootwijk waar een uitvoering van de Gelderse muziekzomer is; Amerikaanse moderne muziek staat er op het programma.

Deze keer geen IJsselhoeve maar een reparatie aan ons eigen huis. Ziet er erger uit dan het is.

Een recente studie van Alterra bevestigt mijn zorg over het Investeringsbudget Landelijk Gebied, vooral dat het leidt tot extra bureaucratie, het einde van gebiedsgericht werken en de mogelijkheid voor maatschappelijke partijen om daaraan mee te doen, en tot angsthazerij: "We moeten de midterm doelen halen". Alterra komt oa tot de volgende conclusies:

• De nadruk op de regierol van provincies gaat ten koste van de betrokkenheid van maatschappelijke organisaties en maatwerk op gebiedsniveau.
  
• Binnen de provincies dreigt spanning tussen de front office die integraal wil werken en de back office die op sectoren is ingesteld.
  
• Provincies die niet over de benodigde competenties beschikken lopen grote politiek-bestuurlijke, financiÎle en maatschappelijke risico's.

Gisteren een prestatie van formaat geleverd. Alle heggen in de tuin gesnoeid, 170 mtr zo ongeveer. Op ÈÈn laag hegje na, telkens trap op trap af. Te bedenken dat we dat eerder met een gewone heggenschaar deden. Dit is al zwaar genoeg. De tuin is weer een flink stuk groter. Twee keer zo groot geworden, zeggen we dan altijd tegen elkaar. Is je hoofd dat ook, als je naar de kapper bent geweest?
Verder is het vakantie aan het worden. Of je wil of niet, je krijgt er wat van mee, ook als zzp-er. Je kunt minder afspraken maken en het elektronische verkeer is ook minder. Maar deze week toch nog wat zaken kunnen regelen. Drie kunstenaars geselecteerd voor de kunstopdracht van IJsselhoeven. Vervelend als je zoveel mensen, die zich met ziel en zaligheid hebben gepresenteerd, moet afwijzen. Verder, Bosch Slabbers aan het werk gezet met de studie naar woon- werklandschappen en John van Zuijlen met een inventarisatie van het cultuurhistorisch eigene van het gebied waar de Groene Rivier doorheen moet komen.
Vandaag met heel veel anderen genoten van Sonsbeek 2008, Grandeur. Bijzonder mooie beelden in een bijzonder mooi park.

Even wat voetbalanalyse van de koude grond. Politiek correct als ik ben kon ik daar eerder niets van zeggen. Nu wel. Het bewijst maar weer dat weblogs zich, als de niet uitkijkt, snel lenen voor opportunistisch geneuzel. Trouwens veel verstand heb ik er ook niet van.
Wat ging op 21-06-mis tegen Rusland?
* Nederland was zoals het altijd was en is, het was gewoon zichzelf. Daarom zal het ook nooit een titel halen, of het moet heel erg veel geluk hebben. Winnen tegen Italianen die niet in hun goede doen zijn, van de Fransen omdat Henri een open kans laat liggen.
* Iedere terugkomende bal kwam bij de tegenstander terecht omdat die voortdurend aan het bewegen was en die ballen ophaalde. Nederland was zich voortdurendaan het (re-)organiseren.
* Voetballend kon het elftal geen potje breken. Alleen de 'dode' momenten leverden wat op.
* Van Nistelrooy stond weer te wachten met de rug naar de goal tot hij de bal voor zijn voeten kreeg. Maar deze keer kon hij zich zelfs niet omdraaien want hij werd gedekt zoals dat hoort. Ooijer bewoog telkens net te laat. De schoten van Sneijder lukten deze keer niet, behalve dan die ene keer.
* Het team dwong ook geen geluk af.
* Nederland meende zich het dragen van zwarte rouwbanden te kunnen permitteren + het showen van de spelers met hun lieve kindertjes. Van de oranje verkleedpartijen en hysterie heeft het elftal ook vast te veel meegekregen.
* Marco bleek de trainer die hij altijd was. Hij werd tactisch voorbijgelopen door alle Russen en vooral door de Hiddink.
De winnaar van deze EK is ook de ploeg die zichzelf blijft. Je hoeft alleen de laatste minuut te kijken want dan zal Duitsland zeker nog een goal maken. Of het de winnende is weet ik ook niet.
Zo interessant is het allemaal ook weer niet. Hoewel, de vorige week schreef ik nog hoe belangrijk het WK 2006 in Duitsland was voor haar zelfbewustzijn. Als het land nu maar bescheiden blijft.

Afgelopen weekend met vrienden het Ruhrgebied bezocht. We waren er al eens geweest maar hadden nog maar een paar plekken gezien. Een nieuwe kennismaking met industriecultuur en gebiedsontwikkeling. Een kleurige en de-constructivistische kermis op sommige plekken. Een paar foto's als aandenken.

Als je ergens wil logeren, dan moet je dat doen in de Art Fabrik & Hotel in Wuppertal. Daar kom je om in de kunst.
Kun je gelijk de Schwebebahn boven de Wupper uitproberen. Heel bijzonder.

Gisteren de jaarlijkse familiedag. Een heel geweld, ieder jaar weer. Heerlijk om elkaar weer te zien; verdriet en plezier gaan goed samen. Van voren ziet er het er minstens even gezellig uit.

Afgelopen weekend hebben we vanuit stichting IJsselhoeven een interessant project uitgevoerd, samen met 'Verover je eigen Omgeving'. Dat is een Stichting (project) dat jongeren in staat stelt op een eigen manier kennis te maken met een cultuurhistorisch waardevol gebouw of landschap. Jongeren krijgen de kans om een programma te maken waardoor ze zich het object toeÎigenen en dat te laten beleven door andere jongeren.
Wij hadden een groepje kinderen (12-14 jaar) dat normaal iedere tweede vrijdag 's avonds bijeenkomt - georganiseerd door de NH Kerk - en dat meestal wordt beziggehouden, de mogelijkheid gegeven de Middenhof, de boerderij die Stichting IJsselhoeven heeft verworven, te 'veroveren'. Omdat de groep niet helemaal zelfstandig zoiets kon rondzetten, hadden we Janneke Donders ingehuurd om de kids achter de broek te zitten.
Weer een welbesteed weekend enblij dat het uitpakte als voorzien.

De foto is van de koeien die door de kinderen in een graffiti workshop zijn gemaakt, opgesteld vÛÛr de Middenhof. Als je goed kijkt, d'r staat ook nog een HX kalfje bij.
Weer een stuk promotie.

Vandaag zo'n dag dat de naamsbekendheid van HX dramatisch is toegenomen.
Dat gebeurde via Lekker Lokaal, het initiatief dat inmiddels ook de dienstensector betrekt. HX is een van de bedrijven die meedoet. Het beperkt zich overigens tot naamsvermelding in de Lekker Lokaal krant. En ik heb een advertentie gesponsord in de krant, 'Lekker Regionaal'. Volgend jaar moeten we daar toch iets meer mee doen.
Ik hoop niet dat er iemand hier aan de deur is geweest in het kader van Lekker Lokaal manifestaties in de IJsselvallei om te zien welke diensten HX aanbiedt, want we waren er niet. Wewaren naar de wedstrijd van het team dat door HX gesponsord wordt, al drie jaar. Dames 1 van PROTOS waarin dochter Wieb (in blauw shirt) weergaloos goed speelt. Om te promoveren naar de derde divisie moesten ze ÈÈn set winnen. Dat is gelukt. Bij het aangaan van het sponsorovereenkomst was de doelstelling om aan het einde van jaar drie, te promoveren naar de derde divisie. Het team heeft er zich er goed aan gehouden.
Van harte gefeliciteerd.

Het waren heerlijke dagen. Drie dagen mooi weer. Bijzondere plekken gezien. Eden project, Lost Gardens of Heligan en de omgeving waar Daphne du Maurier het grootste deel van haar leven woonde en veel van haar inspiratie opdeed.
Plezierige mensen, een goed B&B, wat wil je nog meer.
Als je weer hebt kunnen wandelen, zomaar over & langs boerenland, dan vraag je af waarom we er hier zo moeilijk over blijven doen, dorpsommetjes en zo. Ik weet het allemaal wel maar heb er geen zin meer in het er mee eens te zijn. In Terwolde is men al een jaar of tien bezig een 'public footpath' te realiseren.
Hier een paar foto's van de afgelopen dagen.

De afgelopen tijd mijn deelname aan een paar netwerken beÎindigd. EÈn dat nog niet echt is begonnen, het Sallandus netwerk. Het bestaat uit professionals die betrokkenen zijn bij de ontwikkeling van landelijk Salland. Het andere bestaat al langer. Landnet, georganiseerd vanuit Land & co. Gisteren had ik daar de laatste bijeenkomst van. Daar discussieerden we over het voornemen van het Ministerie van LNV om een nieuw kennisnetwerk (kenniscentrum) Vitaal Platteland in te stellen. Weer een netwerk. Behoefte, doel, wie zijn de belanghebbenden?

Al pratende wordt duidelijk wat netwerken betekent willen ze goed werken. Voor mij de belangrijkste les: netwerken werken pas als iedereen bij wijze van spreken voor 90 % brengt en maar voor 10 % haalt.
Dat was ook de reden waarom ik besloot met de twee netwerken te stoppen. Je moet dus ook investeren. Dat lukt me niet bij Landnet, wel op de dag zelf maar niet 'permanent'. Bij Sallandus was het omgekeerd, daar had ik er last van dan de anderen, met wie we samen begonnen waren, het erbij lieten zitten, niets brachten. Dan is de lol er snel af.
Ik troost me maar met de gedachte dat het allemaal aardige mensen zijn in die netwerken die ik daarbuiten ook weer tegenkom.

Vanavond met vertegenwoordigers van de Landbouwontwikkelingsgebieden Middel en Elshof gepraat. We hadden vanuit het KIJK project afgesproken om door te praten over de insteek vanuit ruimtelijke kwaliteit. Wat vinden we, vanuit de onderwerpen waar wij voor staan, van de conceptvisie die er nu ligt?
Maar daar kwamen we nauwelijks aan toe ondanks de prima inleiding van Rick Herngreen. Het geworstel in het gebied met wat er op haar afkomt en tot hoeveel verdeeldheid en belangen dat leidt, blijkt veel belangrijker. Cultuurhistorie, ruimtelijke kwaliteit zijn zaken die een stuk verder weg liggen.
Eigenlijk onbehoorlijk zoals een overheid - en de gemeente zal zeggen, dat moeten we van de provincie, en die zegt natuurlijk het is landelijk beleid - een gebied aanwijst waar grootschalige varkens- en kippen bedrijven een plek moeten krijgen. Er zit druk achter, want de inrichtingsvisie moet voor een bepaalde datum omgezet zijn in een nieuw bestemmingsplan. Met de dag lijken de bedrijven trouwens groter te worden en de aard van de bedrijven minder familiebedrijf-achtig, ook al heten ze eufemistisch 'familiy farms'.
Onze inzet is dat het gebieden worden waar bewoners en ondernemers met veel trots hun eigen gebied hebben kunnen ontwikkelen, er nieuwe bedrijven-en-landschap-met-inspiratie-van-eerder, hebben gemaakt.
Daarbij realiseren we ons ook dat er een geweldig protest op gang kan komen tegen dergelijke grootschaligheid en agrarische industrialisatie. Protesten zijn onvoorspelbaar, dat blijkt wel uit de rondgang met de Olympische vlam.

Soms ben ik een slecht adviseur. Niet dat ik het verkeerde adviseer, maar ik krijg het niet klaar om wat ik vind - en waar ik van denk dat het het goede is - geaccepteerd te krijgen. (Dat is trouwens al een hele mond vol!)
Ben betrokken bij een paar projecten-van-onderop; gebiedsontwikkeling op basis van wat mensen zelf willen. Bewoners en belanghebbenden uitdagen hun eigen situatie te verbeteren, met voorstellen te komen hoe dat zou kunnen. Bottom up.
Inhoudelijk heb ik het wel op een rijtje. Ik zou wel weten wat er moet gebeuren in de Westelijke groene long Almelo, in de Driehoek Reutum, in het gebied van de Groene Rivier, in de LOG's waar we vanuit KIJK mee te maken hebben. Het zijn een aantal projectlocaties waar ik bij ben betrokken en waar zo wordt gewerkt. De opzet bij al deze projecten is telkens: vul dat wat er moet gebeuren nu eens niet van bovenaf in maar laat bewoners zelf met oplossingen komen. Dat lukt maar heel beperkt en soms niet. Er is wantrouwen tegenover een overheid die 'toch maar doet wat die zelf wil', men vindt-het-wel-goed, met zou niet weten wat er anders en beter zou kunnen, 'het is allemaal te moeilijk en abstract', 'er is toch geen geld voor uitvoering', die en die (mensen met meer invloed dan anderen, iedereen weet wie bedoeld wordt) bepalen het toch.
Ik sta dan te popelen om iets te zeggen maar doe het niet, mag het niet. Kan hooguit oproepen tot creativiteit, participatie, 'grijp die kans'. Maar van dat soort uitspraken van buitenstaanders wordt men terecht wat kregel.
De conclusie waar we op kwamen - had er met Jan Olaf Tjabringa over - is om, voordat je aan een dergelijk proces begint, dus mensen uitdaagt mee te denken, je bespreekbaar maakt wat er komt kijken bij een gebiedsproces. Je moet ingaan op wie de partijen zijn en hun belangen, hoe een dergelijk proces verloopt, wie je wel en wie je niet mag vertrouwen en waarom. Kortom het proces dat men ingaat als een proces bespreken en mensen enig inzicht geven in wat er bij komt kijken, wat mogelijk is en vooral de angst en onverschilligheid wegnemen. Want er is veel winst te behalen door het van onderop aan te pakken.

Van Koos Dijksterhuis, redacteur bij Trouw, kreeg ik op mijn vraag over de tikkende staartmeesjes - ondertussen zijn ze allebei actief - het volgende antwoord:
"Hoogstwaarschijnlijk bestrijdt het mannetje zijn rivaal, niet wetende dat het zijn spiegelbeeld is. Zie mijn Trouwstukje Vreemdelingenhaat van 10 maart. De ramen niet meer lappen helpt op termijn. Er iets voor, of een lichtgekleurd gordijn/vitrage aan de binnenkant helpt ook."
Voel je dus niet schuldig als de ramen niet zijn gelapt.

Zag net bij P&W oude schrijvers aanschuiven, Blokker, Hofland en Mulisch. Op de vraag hoe ze zichzelf zagen nu ze allemaal 80 of ouder waren, kwamen herinneringen aan heel oude opa's die ze uit hun jeugd kenden. Het waren andere wezens, nauwelijks mensen. "Wanneer was het omslagpunt, dat je je zo oud kon voorstellen?" De vraag had ook kunnen zijn: "Wanneer ben je je zo oud gaan voelen als je werkelijk bent?" Er kwam eigenlijk geen goed antwoord van die wijze mannen.
Het is ook een moeilijke vraag: op welke leeftijd kun je je voorstellen dat je een 80jarige bent en er zo uitziet? Ik kan het nog niet of wil het niet. Ik voel me ook nu nog steeds niet zo oud als ik werkelijk ben. Terwijl ik het wel ben en ook nog ouder hoop te worden. Zoiets.
Wie kan het me uitleggen? Heeft het te maken met de verhouding tussen werkelijkheid en perceptie, feitelijkheid en wenselijkheid, ijdelheid en acceptatie? Daar moet het toch wel mee te maken hebben.
Maar om oud te worden moet je wel eerder naar bed gaan dan ik gebruikelijk doe.

De vorige week met een paar projecten een stuk verder gekomen.
Op dinsdagmiddag met vertegenwoordigers van het buurtschap Elsenerbroek in Goor, gekeken naar mogelijkheden om de wensen van het buurtschap, georganiseerd in een 'Stichting Gebiedsperspectief Elsenerbroek', te realiseren. Dat kan als een groot intensief veehouderijbedrijf beÎindigd wordt. Dan is er misschien een mogelijkheid om tot betaalbare plekken voor seniorenhuis- en jongerenhuisvesting te komen, tot een buurthuis en tot ruimte voor andere sociaaleconomische activiteiten.
's Avonds met de projectgroep KIJK (culturele planologie IJsselhoeven) de projecten doorgenomen die op stapel staan. Het is de tweede bijeenkomst van de groep en er komt al iets van 'eigenaarschap'. Dat gaat goed.
De volgende avond in de Driehoek Reutum een cruciale bijeenkomst gehad met de bewoners en ondernemers. Via het project 'duurzame Gebiedsontwikkeling Reutum' hadden ze hun eigen wensen ingebracht. Dat alles moet bij elkaar komen in een gebiedsprogramma waar ze zelf verantwoordelijkheid voor dragen. Het blijkt een deur te ver maar er zijn wel twee deelgebieden bepaald waar bewoners en ondernemers samen aan een nieuwe inrichting gaan werken die het gebied aantrekkelijker maakt. Een gezamenlijk plan voor het hele gebied komt dan later wel. Want er is veel winst te behalen als de campinghouders, de horeca en iedereen met ambities in het gebied dezelfde kant op gaan kijken, ÈÈn plan voor de Reutumse Weuste. Ivonne de Nood heeft dat met informatie van Jeroen Drabbe en mij heel goed uitgewerkt.

Gisteren, zaterdagmiddag, de geboorte beleefd van IJsselhoeven zuid. Een initiatiefgroep is al langer bezig om tot een vergelijkbaar avontuur te komen als Stichting IJsselhoeven. Het gaat om het gebied van Westervoort tot Deventer / Zutphen aan beide kanten van de IJssel. Vanuit het noorden ondersteunen we dat proces want wij zijn gestart als een estafette project. Willemien heeft gisteren het stokje overgedragen. Op de bijeenkomst in Kraantje Lek in Olburgen - waar ze een vijf-sterren biefstuk serveren! - waren nog niet zoveel mensen, maar de eerste stappen zijn gezet. In het noorden hebben we ons heel snel ontwikkeld en ik word af en toe bang van waar we met Stichting IJsselhoeven allemaal mee bezig zijn. Toch, of juist daarom, was mijn boodschap gisteren, begin rustig, doe het zelf en zorg vooral voor een breed draagvlak.
En we hadden deze week Tweedekamerlid Eddy van Hijum op bezoek, die wilde weten wat we in de IJsselvallei met de IJsselhoeven allemaal deden. Hij zegt er verstandige dingen over op zijn weblog.

Vrijdag succesvol een vergadering voorgezeten om de aanvraag voor een INTERREG stadsranden project (SURF) rond te maken. Lekker gewerkt. We hebben nog een maand om het geheel helemaal af te maken. Die tijd zullen we ook wel nodig hebben. Het moet slagen.
Heb net een voorstel geschreven voor een cultuurhistorisch & kunst project in Almelo in het open gebied in West-Almelo, de Westelijke Groene Long.
Al schrijvende dacht ik aan de allereerste computerervaring. Hoe vreemd het was om het tikken op de computer niet te zien als het laatste dat je moest doen om een tekst af te maken. Denken deed je vooraf, schrijvend met de pen. Dat je de computer kon gebruiken om al tikkend na te denken kon er in het begin maar moeilijk in. Ik was daar niet de enige in.
En hoe vaak ik in het begin een tekst niet opnieuw heb opgeslagen! Ik denk dat de VAK -zo heette de centrale computer op de Tropische Landbouwschool -van die eerste periode van ieder documentje van me wel 25 versies had. Want iedere keer vroeg ie weer: "Tekst vervangen?". Nee, natuurlijk niet. Of stond er? "Tekst bewaren?". Ja natuurlijk. En dan gaf je die maar weer een andere naam ook al had je er maar één komma in veranderd.

Gistermorgen de eerste bijeenkomst van de expertisegroep KIJK. Een gezelschap van 11 mensen van wie er 10 aanwezig waren! Dat maak je toch zelden mee. Ik denk dat iedereen er was omdat er goede discussies gevoerd kunnen worden. Verstandige en wijze mensen hebben we geselecteerd met heel verschillende achtergrond. Een genot om met hen te praten over de plannen en aanpak van de projectonderdelen. Marja van der Tas is voorzitter van de klup. Dat is heel goed.
's Avonds ook weer zo'n bijzonder moment. Allemaal bekenden op de TV. Eerst Willemien Hartmans die in de uitzending over het Nationaal Landschap Veluwe iets - heel kort- mocht vertellen over Stichting IJsselhoeven. Dat ging prima. Everdien van Weeghel, met een streekwinkel in de doorrijschuur aan de Bandijk in Terwolde was nog korter in beeld. Anton Koot van het Waterschap was de dragende figuur en hij deed dat rustig en goed.
Daarna bij Twee voor Twaalf, Joep Sweijen, zoon van Cor en Huub uit Maasbree. Hij haalde het niet terwijl hij nog wel zo goed was in het opzoeken en het gokken van het woord. Maar, jammer genoeg het verkeerde.
Een vreemde dag.

Gisteren en vandaag de agenda's voor vier vergaderingen de computer uitgestuurd. Totaal een mens of 6o mogen verblijden met heel veel woorden, gedachtes, plannen en gebeurtenissen. De agenda voor de eerste bijeenkomst van de nieuwe expertisegroep voor het KIJK project, het cultureel planologische project van de IJsselhoeven; een agenda voor het bestuur van de Stichting dat maandelijks de belangrijkste zaken doorneemt en altijd (te)veel punten heeft om te bespreken. De agenda voor de cultuurprojectgroep van IJsselhoeven en als vierde, de agenda voor het Streekplatform IJsselvallei (in oprichting), dat al zoveel verder had kunnen zijn als Keereweer het de status van een Leader platform niet had onthouden.
Een van de voordelen van het zelfstandig ondernemerschap is dat je niet meer aan de vele vergaderingen en besprekingen hoeft deel te nemen die meestal te lang duren, waar teveel mensen bij zijn en waar teveel wordt afgesproken wat niet wordt nagekomen.
Dat dat niet meer hoeft is een hele opluchting. Maar wat doe ik anderen aan?!
Hoewel. Ik weet natuurlijk dat mijn agenda's en stukken uiterst beknopt en resultaatgericht zijn. Daar kan het niet aan liggen.

Huisbezoek in de provincie Diyala, Irak (foto Lennox Samuels, NEWSWEEK)

12-01-2008
Gisteravond een heel inspirerende bijeenkomst gehad van Stichting IJsselhoeven, een midwinter-bijeenkomst. Het was op Huize IJsselstein in Hattem, weer zo'n bijzondere locatie. Het doel was om iedereen weer eens te zien, nog het beste te wensen in 2008, te genieten van een bijzonder lekkere Indonesische maaltijd bereid door 'de tantes van Eba' en het met student Saxion Matthijs Harkema te hebben over de kenmerken van de IJsselhoeven.
Maar de bedoeling van de bijeenkomst was ook om het te hebben over de toekomst van StichtingIJsselhoeven. We hebben nog wel even te gaan met de huidige projecten maar vinden het belang-rijk nu al na te denken over hoe we straks verder gaan. Wat is de richting, waar moeten we het in zoeken?
Ik had een discussiestuk gemaakt ter inleiding: Stichting IJsselhoeven als een beweging, de stichting als een onderneming en de stichting als een instelling. Rob benoemde het als inspiratie (beweging), transpiratie (onderneming) en administratie (instelling).
De drie perspectieven die ik onderscheidde, hangen idealiter natuurlijk samen, kunnen zelfs niet los van elkaar worden gezien. Want mis je een van de oriÎntaties, dan is het geheel niet duurzaam.
We hebben eerst in drie groepen gepraat. Elke groep concentreerde zich op een van de perspectieven. Iedereen werd toevallig (aftellen van 1-3) ingedeeld. Daarna hebben we de uitkomsten plenair besproken. Toen vroeg ik iedereen om in de groep te gaan zitten waar ieders 'hart' lag. En dat was interessant. De groep 'IJsselhoeven als beweging' was veruit de grootste: 20 van de 33 aanwezigen, op een na zaten er alle vrouwen bij.'IJsselhoeven als een instelling' had 9 en 'als instelling' slechts 4 deelnemers!
Hoe moet je dat duiden, moet je er blij om zijn of is het zorgelijk?
Blij omdat het inderdaad gaat om een beweging van mensen van onderop; inspiratie, betrokken-heid, vrijwillige inzet lijken gegarandeerd. Maar het gevaar is van dat-je-je-verliest, te weinig duurzaamheid en continuïteit hebt, teveel idealisme. Ook is de daarmee vaak samenhangende, te grote afhankelijkheid van een enkele mensen die het geheel trekken, een achilleshiel.
Dus je hebt de andere 'oriëntaties' nodig: IJsselhoeven is een onderneming die uitgaat van bedrijfsmatige principes, die eigen geld probeert te genereren, op eigen voeten zal moeten staan. Hoewel, NV Bergkwartier, ons voorbeeld, is ook nog steeds voor x % (iemand zei 60%) van subsidies afhankelijk. En je hebt de continuÔteit van een instelling nodig met een zekere mate van 'vastigheid' via een kantoor, personeel, directeur, procedures .. Als ik dat opschrijf, dan doe ik het al met moeite: bureaucratie, bestaan-om-het-bestaan .. al dat wat gebeurt als de instelling het contact met de basis van waaruit het begon en mogelijk is gemaakt, kwijt is. Mijn reserve komt natuurlijk ook omdat ik zelf bij uitstek iemand ben van de beweging.
Jammer dat we vergeten zijn foto's te maken, de betrokkenheid en het engagement moet te zien zijn geweest.